Δημήτρης Κρεμαστινός: Η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα και πώς μπορεί να ξεπεραστεί

Ο Δημήτρης Κρεμαστινός στο άρθρο που ακολουθεί αναλύει την πραγματική κατάσταση και προτείνει λύσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος:

Eισαγωγή

Επιλέγω να απευθυνθώ στον κάθε πολίτη ξεχωριστά, μέσω της ιστοσελίδας μου, προσπαθώντας να απλοποιήσω σύνθετους όρους της οικονομίας, με στόχο να γίνει κατανοητό το οικονομικό πρόβλημα της χώρας.

Δυστυχώς πάνω στον πόνο και στην αγωνία του κόσμου, που πραγματικά περνάει δύσκολες μέρες, παίζουν όλων των ειδών τα συμφέροντα.

Έχουν δημιουργηθεί νέα κόμματα. Έχουν εμφανιστεί δεκάδες λαϊκιστές δημοσιογράφοι με έντυπα και εκπομπές στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, που καθημερινά οδύρονται και κλαίνε φαρισαϊκά, υβρίζοντας τους πάντες και τα πάντα. Αυτοί ίσως προκαλούν τη μεγαλύτερη σύγχυση στον κόσμο. Επικρίνουν συνέχεια αλλά ποτέ δεν προτείνουν τι πρέπει να γίνει.

Είναι πραγματικά δύσκολο να μπορέσει κανένας να διακρίνει ποιοι στ’ αλήθεια πονούν και ποιοι υποκρίνονται ότι πονούν, στον τόπο αυτό.

Η χώρα ως γνωστόν βρίσκεται υπό ελεγχόμενη χρεοκοπία. Δηλαδή το κράτος δεν μπορεί να καλύψει τις υποχρεώσεις του σε μισθούς και συντάξεις εάν δεν τυγχάνει συνεχούς οικονομικής βοήθειας, δηλαδή εάν δεν δανείζεται.

Όμως δεδομένου ότι κανένας δεν δανείζει μια χρεοκοπημένη χώρα, η Ελλάδα, για να μην αναγκαστεί να κάνει στάση πληρωμών, κατέφυγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να παίρνει τα απαραίτητα ποσά που δεν της δίνουν πια οι δανειστές της.

Οι Ευρωπαίοι δεν μας τα χαρίζουν τα λεφτά αυτά. Μας τα δίνουν υπό ορισμένες προϋποθέσεις που οι ίδιοι περιέλαβαν στο λεγόμενο μνημόνιο. Χωρίς την εφαρμογή του μνημονίου, κανένας δεν μας δίνει ούτε ένα ευρώ, γιατί απλούστατα, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, θα χάσουν τα λεφτά τους δανείζοντας μια χώρα η οποία δεν παράγει και δεν εξάγει. Μια χώρα η οποία ζει μόνον από τον τουρισμό και τη ναυτιλία και που είναι αναγκασμένη να εισάγει τα πάντα, από τα βιομηχανικά μέχρι τα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Αλλά μια χώρα χωρίς παραγωγή, χωρίς εξαγωγές, χωρίς ανάπτυξη και χωρίς ανταγωνιστικότητα είναι καταδικασμένη.

Ελπίζω με το κείμενο αυτό να βοηθήσω στην κατανόηση του ελληνικού δράματος.

• Τι έφταιξε και η χώρα έφτασε έως εδώ

Βασική αιτία που μας οδήγησε στο σημερινό οικονομικό αδιέξοδο υπήρξε ο συνεχής και υψηλός δανεισμός, με τεράστια ποσά που δεν πήγαν στην ανάπτυξη αλλά κατευθείαν στη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας. Δηλαδή υπερκατανάλωση, χωρίς σχεδόν τίποτα να πηγαίνει σε υποδομές αναπτυξιακού χαρακτήρα. Εάν όμως δεν υπήρχε η παγκόσμια οικονομική κρίση, θα συνεχίζαμε να ζούμε όπως ζούσαμε, διαρκώς δανειζόμενοι.

Πολλοί πιστεύουν ότι το πελατειακό κράτος και η συναλλαγή μεταξύ πολιτικών και πολιτών για διορισμούς και λοιπά ρουσφέτια, συν τις λεγόμενες ‘κλεψιές’ δημοσίου χρήματος, οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Η αλήθεια είναι πως εάν υπήρχαν μόνον αυτά, χωρίς να υπάρχει παγκόσμια οικονομική κρίση, θα ζούσαμε όπως ζούσαμε έως το 2008, δηλαδή με αέναο δανεισμό για την κάλυψη της μαύρης τρύπας. Όμως η παγκόσμια οικονομική κρίση ανέτρεψε τα πάντα.

Είναι αλήθεια ότι από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι το 2008 υπήρχε πελατειακό κράτος, υπήρχε διαφθορά στο δημόσιο, υπήρχε φοροδιαφυγή. Δεν πρέπει ιστορικά να ξεχνάμε ότι ο μέγας Ελευθέριος Βενιζέλος έφυγε από την εξουσία με εκλογές που έχασε από την αντιπολίτευση, κυρίαρχο σύνθημα της οποίας ήταν «Έξω οι κλέφτες».

Πιθανόν κάποια από αυτά να συνεχιστούν και στο μέλλον, αφού ακόμα και στη Σοβιετική Ένωση και την Κομμουνιστική Κίνα, που έχουν πολύ σκληρή νομοθεσία όσον αφορά τη διαφθορά, και επέβαλαν μέχρι και τη θανατική ποινή προκειμένου να τη σταματήσουν, παρ’ όλα αυτά, ούτε εκεί το κατάφεραν. Εκείνο όμως που είναι απαράδεκτο για μας είναι ότι ενώ εκείνοι έφτασαν μέχρι την εφαρμογή της θανατικής ποινής, στη χώρα μας υπάρχει πρακτικά ατιμωρησία. Κατά συνέπεια, μοναδικό μέτρο που πρέπει να ληφθεί είναι η εφαρμογή του νόμου και η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων των πάσης φύσεως προμηθειών, πολιτικών και μη, καθώς και των πάσης φύσεως φοροφυγάδων και ιδιαίτερα εκείνων που διακίνησαν το χρήμα προς τις τράπεζες του εξωτερικού (54.000 άτομα). Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε, κυβέρνηση και λαός, ότι πρέπει να ισχύει το «έγκλημα και τιμωρία», τότε δεν υπάρχει ελπίδα.

• Τι συμβαίνει σήμερα

Πρόσφατα ήρθε προς συζήτηση στη Βουλή ως κατεπείγον το τελευταίο νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών, η ψήφιση του οποίου ήταν προϋπόθεση για να εγκρίνει η τρόικα την καταβολή 2,8 δισ. ευρώ προκειμένου να πληρωθούν άμεσα μισθοί και συντάξεις και άλλων 6 δισ. ώστε να καλυφθούν τον Μάιο οι δανειακές μας υποχρεώσεις.

Όλα αυτά δυστυχώς θα συνεχιστούν μέχρις ότου η χώρα να γίνει αυτάρκης, δηλαδή μέχρις ότου να υπάρξει ανάπτυξη, αφού η χώρα είναι υποχρεωμένη να ζει με στερήσεις γιατί δεν τη δανείζει κανένας.

Αυτά τα χρήματα που εισπράττει τώρα ως δανεικά, είναι χρήματα που προέρχονται από τους προϋπολογισμούς των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή από τον φόρο που εισπράττουν τα κράτη μέλη από τους πολίτες τους. Ζούμε δηλαδή με τα δανεικά που μας δίνουν κυρίως οι λαοί της Ευρώπης, με σχετικά χαμηλό επιτόκιο.

Όμως τα ποσά που δανειζόμαστε είναι τέτοια που δεν επιτρέπουν στο κράτος μας να διατηρήσει τους μισθούς και τις συντάξεις στα παλιά καλά τους επίπεδα. Στόχος των δανειστών μας είναι η οικονομία μας να βαλκανιοποιηθεί ούτως ώστε οι λεγόμενοι επενδυτές να αποκτήσουν τα πάντα έναντι ευτελούς τιμήματος. Γι’ αυτό, εάν πραγματοποιηθεί βαλκανικού ή τριτοκοσμικού τύπου ανάπτυξη, η ανάπτυξη αυτή θα είναι καταστροφική για τους μικρομεσαίους και γενικά τους οικονομικά αδύναμους.

• Το μνημόνιο

Τώρα όσον αφορά το πολυσυζητημένο μνημόνιο και τα λεγόμενα μνημονιακά ή αντιμνημονιακά κόμματα, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Κανένας δεν υποστηρίζει το μνημόνιο, κανένας δεν είναι μνημονιακός. Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να υπάρξουμε οικονομικά χωρίς την εφαρμογή του μνημονίου.

Το μνημόνιο λήγει ουσιαστικά του χρόνου, το 2014. Γεγονός που σημαίνει ότι θα πρέπει η Ελλάδα να ζήσει από εκεί και πέρα μόνη της, χωρίς καμία οικονομική βοήθεια. Όμως η Κομισιόν δυστυχώς προβλέπει ότι η χώρα στο τέλος του 2014, στη λήξη του μνημονίου, θα εμφανίσει έλλειμμα της τάξεως των 8 δισ. ευρώ. Και τίθεται το ερώτημα: Πώς και με ποιο τρόπο θα πληρωθεί; Υποτίθεται μέχρι τότε, θα υπάρξει ανάπτυξη σε τέτοιο βαθμό που θα μπορεί να καλύπτει τα ποσά που μας χορηγούν σήμερα οι ευρωπαϊκοί λαοί. Εάν όμως δεν συμβεί αυτό, εμείς θα εκλιπαρούμε πάλι για νέα βοήθεια προκειμένου να μη χρεοκοπήσουμε. Οψόμεθα!!

Οσον αφορά το ερώτημα εάν υπήρχε η δυνατότητα να κινηθούμε εκτός μνημονίου, την απάντηση τη δίνει η διεθνής πραγματικότητα. Χώρες που δεν έχουν μπει ακόμα στο μνημόνιο, όπως είναι η Ισπανία και η Ιταλία, έχουν όπως κι εμείς πολύ υψηλή ανεργία, κάνουν ανάλογες περικοπές μισθών και συντάξεων και γενικά η κοινωνία τους βρίσκεται σε εκρηκτική κατάσταση όπως και η δική μας. Εάν υπήρχε άλλος δρόμος για μας, για ποιο λόγο η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και τελευταία η Κύπρος, να μην τον ακολουθούσαν; Γιατί όλοι αυτοί δέχτηκαν το μνημόνιο;

Φανταστείτε όμως και το άλλο σενάριο: Να ακυρώσουμε τώρα το μνημόνιο. Η ακύρωση εδώ και τώρα του μνημονίου σημαίνει ότι αυτόματα παύουμε να εισπράττουμε τα 60 δισ. που τώρα παίρνουμε από τους λαούς της Ευρώπης. Τότε θα πρέπει από τα δικά μας έσοδα, που δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε τους σημερινούς μειωμένους μισθούς και τις συντάξεις μας, να ξεπληρώνουμε και τα δάνειά μας. Γιατί εάν δεν πληρώνουμε τα δάνειά μας, δεν υπάρχει περίπτωση να μας δανείσει κανένας ξανά, οπότε χωρίς κεφάλαια δεν μπορεί να υπάρξουν επιχειρήσεις, βιομηχανίες κλπ. Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρξει η πολυπόθητη ανάπτυξη.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως ό,τι άλλο λέγεται, όχι μόνο δεν είναι υπεύθυνο αλλά είναι και επικίνδυνο. Με τι χρήματα θα μπορούμε να καλύψουμε τις στρατιωτικές δαπάνες και το κοινωνικό κράτος; Μπορεί να αντέξει ο Έλληνας φορολογούμενος αυτά τα βάρη, χωρίς να υπάρξει παραγωγή και ανάπτυξη; Χωρίς δηλαδή να υπάρχουν κέρδη από τις εξαγωγές προϊόντων που θα έπρεπε να έχει η χώρα;

• Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο – και όχι μόνο ελληνικό

Πώς γεννήθηκε η παγκόσμια οικονομική κρίση; Η παγκόσμια οικονομία ζούσε κάτω από έναν αέναο χρέος. Από τα απίστευτα εύκολα δάνεια που χορηγούσαν οι τράπεζες και που κάποια στιγμή διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να εισπράξουν.

Έτσι, μετά από τη χρεοκοπία της τράπεζας LehmanBrothers, χρεοκόπησαν οι τράπεζες της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας, ενώ άρχισε να καταρρέει ολόκληρο το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα. Τότε σταμάτησε ο εύκολος δανεισμός. Σταμάτησε δηλαδή να κυκλοφορεί το χρήμα. Άρχισε η ύφεση, με επακόλουθο το κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων και καταστημάτων, γιατί ουσιαστικά πάγωσε η αγορά. Αυτό το πλήρωσαν ιδιαίτερα οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου που ήταν υπερδανεισμένες και δεν είχαν ικανοποιητική ανάπτυξη.

• Αντιμετώπιση του προβλήματος

Άρα το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ευρωπαϊκό. Είναι πρόβλημα διεθνές. Γι’ αυτό και η αντιμετώπισή του πρέπει να είναι ενιαία. Πρόσφατα, οι δύο μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδες στον κόσμο, οι Νew York Τimes και η Washington Post με κύρια άρθρα τους τονίζουν ότι αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική που έχει επιβάλει η Γερμανία στην Ευρώπη, όχι μόνο ο Ευρωπαϊκός Νότος αλλά όλη η Ευρώπη θα λυγίσει και θα αναγκαστεί στο τέλος να καταπιεί το πικρό ποτήρι. Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί δεν ανησυχούν για την Ευρώπη αλλά για την ίδια την Αμερική, γιατί γνωρίζουν ότι όταν η Ευρώπη καταρρεύσει, θα καταρρεύσει οικονομικά και η Αμερική, γιατί η παγκόσμια οικονομία είναι όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία στη φυσική. Η αμερικανική πρόταση είναι ξεκάθαρη. Λένε στους Γερμανούς να κάνουν ό,τι έκανε η Αμερική. Να εκδώσει δηλαδή ευρωομόλογο και χαρτονόμισμα. Έτσι μόνο θα στηρίξει η Ευρώπη τους μικρομεσαίους και τη μικρομεσαία οικονομία. Έτσι μόνο θα σταματήσει η ύφεση και θα επανέλθουν οι καλές μέρες. Αυτό, οι δυο αμερικανικές εφημερίδες τονίζουν, το έχει πράξει ήδη ο Ομπάμα στην Αμερική, επιβάλλοντας φορολογία μόνο στο μεγάλο κεφάλαιο και ενισχύοντας τους μικρομεσαίους. Δύο φορές κινδύνεψε η Αμερική να πάθει ό,τι έχουμε πάθει εμείς σήμερα μετά την κατάρρευση της τράπεζας Lehman Brothers. Και τις δύο φορές με αυτόν τον τρόπο απέτρεψε τη γενίκευση της κρίσης.

Τι θα πρέπει να ελπίζουμε; Κατά τη γνώμη μου, ότι μετά τις γερμανικές εκλογές τον προσεχή Σεπτέμβριο, η Ευρώπη και ειδικά η Γερμανία θα πάρει τις μεγάλες αποφάσεις της. Διαφορετικά, ο δρόμος που μας οδηγεί σήμερα είναι δρόμος συνεχούς ύφεσης, ανεργίας και κοινωνικής εξαθλίωσης, που θα διαλύσει τη χώρα μας και τον Ευρωπαϊκό Νότο τελείως.

Απεύχομαι να συμβούν αυτά τα πράγματα. Εάν όμως συμβούν, θα πρέπει η κυβέρνηση μέχρι το τέλος του χρόνου να πάρει κι εκείνη τις μεγάλες αποφάσεις της. Το ίδιο ισχύει και για τα κόμματα που τη στηρίζουν. Αποφάσεις που θα αφορούν όλον τον Ευρωπαϊκό Νότο, που ενωμένος θα πρέπει να διεκδικήσει το μέλλον του. Και τότε, οι ευθύνες δεν θα ανήκουν μόνο στην κυβέρνηση. Οι ευθύνες θα ανήκουν σε ολόκληρη τη Βουλή.

• Ανάπτυξη παραγωγική και όχι ανάπτυξη τριτοκοσμική

Όσον αφορά την περιβόητη ανάπτυξη την οποία επικαλείται η ευρωζώνη και κυρίως η Γερμανία, είναι μία ανάπτυξη που θα στηριχτεί στην εξαγορά των πάντων από τους οικονομικά ισχυρούς, ξένους και Έλληνες, εξαθλιώνοντας πλήρως τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών. Τέτοιας μορφής ανάπτυξη γίνεται σε τριτοκοσμικές χώρες της Ασίας και της Αφρικής και όχι σε ευρωπαϊκές χώρες. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση ο Ευρωπαϊκός Νότος συλλήβδην να μεταβληθεί σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Ο πολιτισμός του και η ιστορία του δεν το επιτρέπουν.

Τέτοιας μορφής ανάπτυξη επιδιώκουν χρόνια τώρα οι γειτονικές μας βαλκανικές χώρες (Βουλγαρία, Ρουμανία, Αλβανία), χωρίς να έχουν καταφέρει τίποτα το ουσιαστικό, παρότι έχουν χαμηλότερα ημερομίσθια από τα δικά μας και παρότι προσφέρουν στους επενδυτές μηδενική σχεδόν φορολογία.

Η παραγωγική ανάπτυξη είναι η μόνη διέξοδος. Πρόκειται για τελείως άλλης μορφής ανάπτυξη. Η ανάπτυξη που πρέπει η χώρα να ακολουθήσει είναι η επένδυση στις τουριστικές υποδομές, στην αιολική και ηλιακή ενέργεια.

Θα πρέπει να εκπονηθούν σειρά από μελέτες από εξειδικευμένες εταιρείες και αρχιτέκτονες για το πώς μπορούν να αξιοποιηθούν τουριστικά τα μικρά νησιά με έργα υποδομής για τουρισμό τύπου Μυκόνου, Σαντορίνης κλπ. Το ίδιο πρέπει να γίνει και για τις παραλίες μας, ειδικά της δυτικής Ελλάδας. Έτσι μπορούμε να τριπλασιάσουμε αν όχι να τετραπλασιάσουμε τον τουρισμό μας και το συνάλλαγμα που έρχεται στη χώρα μας.

Αυτή είναι πραγματική ανάπτυξη και όχι η ανάπτυξη η τριτοκοσμική στην οποία δυστυχώς μας οδηγούν η τρόικα και οι δανειστές μας. Η Τουρκία, προς τιμήν της, πριν από μερικά χρόνια δεν είχε καθόλου τουρισμό και σήμερα έχει υπερδιπλάσιο τουρισμό από την Ελλάδα, χωρίς καν να διαθέτει τα πανέμορφα νησιά και τις υπέροχες παράλιες μας. Δυστυχώς εμείς έχουμε μείνει πολύ πίσω. Υπουργείο Τουρισμού θα πρέπει να καταστεί το Υπουργείο Ανάπτυξης, αφού όλοι παραδέχονται ότι είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας. Οι Έλληνες Υπουργοί Τουρισμού, ο καθένας με τη σειρά του πανηγυρίζει εάν αυξηθεί επί των ημερών του έστω και κατ’ ελάχιστο ο αριθμός των τουριστών συγκριτικά με τον προκάτοχό του. Ο Πρωθυπουργός πανηγυρίζει ότι φέτος η χώρα θα έχει 17 εκ. τουρίστες όταν η Τουρκία πλησιάζει τα 40 εκ. Όταν μόνο μια πόλη, το Βερολίνο, έχει 19 εκ. τουρίστες τον χρόνο.

Εάν η Ευρώπη θέλει πραγματικά να βοηθήσει την Ελλάδα, θα πρέπει τα ΕΣΠΑ να διατίθενται αποκλειστικά για παραγωγική ανάπτυξη. Αυτό όμως πρωτίστως πρέπει να το διεκδικήσει η χώρα. Μέχρι τώρα, τα προγράμματα Ντελόρ και ΕΣΠΑ ποτέ δεν διατέθηκαν για παραγωγική ανάπτυξη.

Τέλος, τα νησιά μας και τα ξερονήσια μας πρέπει να γεμίσουν από ανεμογεννήτριες, καθώς οι άνεμοι που πνέουν στο Αιγαίο είναι σχεδόν καθημερινά 6-9 μποφόρ. Μπορούμε δηλαδή όχι μόνο να είμαστε αυτάρκεις σε ενέργεια αλλά να κάνουμε και εξαγωγές ενέργειας σε άλλα κράτη. Το ίδιο πρέπει να συμβεί με τα φωτοβολταϊκά και την ηλιακή ενέργεια, με παράλληλη ανάπτυξη δικτύων για τη μεταφορά της ενέργειας. Χωρίς την ανάπτυξη των δικτύων, δεν μπορεί να αξιοποιηθεί η παραγόμενη ενέργεια.

Προσωπικά, αισθάνομαι ντροπή, όχι μόνο ως βουλευτής αλλά και ως πολίτης όταν ακούω Υπουργούς να αγορεύουν στη Βουλή και να λένε «Έχουμε δημοπρατήσει το γήπεδο Ταε Κβον Ντο για να γίνει διεθνές συνεδριακό κέντρο και κανείς δεν ενδιαφέρεται.»

Πώς είναι δυνατόν οι Υπουργοί Τουρισμού να αναπτύξουν τον τουρισμό μας σύμφωνα με τα σύγχρονα διεθνή πρότυπα όταν δεν γνωρίζουν την έννοια του Διεθνούς Συνεδριακού Κέντρου; Ότι δηλαδή είναι όπως ένα ολυμπιακό χωριό, όπως μια μικρή πολιτεία. Όταν προσωπικά ως Πρόεδρος της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας ή του Κολλεγίου Καρδιολογίας, ζήτησα να διεκδικήσει η χώρα μου ένα μεγάλο ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο συνέδριο 30.000 ατόμων, ντράπηκα όταν μου απάντησε η Παγκόσμια ή η Ευρωπαϊκή Καρδιολογική Εταιρία ότι δεν γίνεται αυτό «γιατί η χώρα σας δεν έχει τις κατάλληλες εγκαταστάσεις», ενώ σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες φιλοξενούν και διεκδικούν μεγάλα διεθνή συνέδρια των 30.000 συνέδρων. Οι Υπουργοί συζητούν για διεθνές συνεδριακό κέντρο και έχουν κατά νου το συνεδριακό κέντρο ενός μεγάλου ξενοδοχείου, δηλαδή αγνοούν τις βασικές έννοιες του διεθνούς συνεδριακού τουρισμού.

Επίσης, ακούω από συναδέλφους μου στο εξωτερικό να σχολιάζουν ότι έχουμε ένα brand name, το οποίο λέγεται Ιπποκράτης. Όλοι οι γιατροί του κόσμου ορκίζονται στον Ιπποκράτη, Τι έχουμε κάνει με αυτό το brand name; Τίποτα. Όταν λοιπόν αυτή η χώρα ζητάει χρήματα για να επιζήσει και έχει 1,5 εκ. ανέργους και μας λένε τέτοια πράγματα, εμείς τους κοιτάμε στα μάτια και δεν ξέρουμε τι να απαντήσουμε. Αυτές είναι οι προκλήσεις, αυτά είναι τα βασικά θέματα που πρέπει να αντιμετωπισθούν. Το μεγάλο διεθνές συνεδριακό κέντρο θα φέρνει καθημερινά ζεστό χρήμα, υψηλού επιπέδου συνεδριακό τουρισμό, όχι μόνο ιατρικά συνέδρια αλλά κάθε λογής παγκόσμια ή ευρωπαϊκά συνέδρια, με συνέδρους την ελίτ των οικονομικά ισχυρών και όχι φτωχούς τουρίστες.

• Το πολιτικό λάθος

Ο κόσμος συχνά ρωτά αν η Ελλάδα έπρεπε να μπει στο μνημόνιο. Το πολιτικό λάθος του Γιώργου Παπανδρέου και της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ ήταν το ότι δεν ζήτησε τότε, πριν από το Καστελόριζο, τη γνώμη του λαού, με δημοψήφισμα ή τουλάχιστον την ευρύτερη στήριξη από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Όσον αφορά τον λαό, είμαι βέβαιος ότι θα αποφάσιζε λαμβάνοντας υπόψη την απάντηση που έδωσε τότε ο Υπουργός των Οικονομικών της Γερμανίας όταν τον ρώτησαν πόσο θα βλαφθεί η Γερμανία και η Ευρώπη από μία εκβιαστική χρεοκοπία, αν απειλούσε δηλαδή να χρεοκοπήσει η Ελλάδα για να φοβηθεί η Ευρώπη και η Γερμανία και άρα να την καλύψουν οικονομικά. Η απάντηση ήταν: «Όταν ένας ζωσμένος με εκρηκτικά αποφασίσει να ανατιναχθεί για να προκαλέσει καταστροφή στους άλλους, τότε θα σκοτώσει ενδεχομένως 2-3, θα τραυματίσει κι ορισμένους άλλους αλλά ο ίδιος θα διαμελιστεί. Όλοι οι άλλοι θα επιζήσουν έστω και με τραύματα, αυτός όμως δεν θα υπάρχει.» Αυτή η τρομερή απάντηση τα λέει όλα. Γιατί αν η Ελλάδα με αυτόν τον τρόπο εκβίαζε και πετύχαινε ο εκβιασμός της, τότε η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Ιρλανδία θα έκαναν το ίδιο. Οπότε δεν θα υπήρχε Ευρώπη. Άρα λοιπόν οποιαδήποτε τέτοια σκέψη θα ήταν πραγματική αυτοκτονία για τη χώρα μας και για τον λαό μας.»

Όμως, την απόφαση για τον μονόδρομο του μνημονίου θα έπρεπε να την πάρει ο λαός. Το να αναλάβει μόνο του το ΠΑΣΟΚ την ευθύνη να σώσει τη χώρα λαμβάνοντας όλα τα μέτρα λιτότητας, με την περικοπή μισθών και συντάξεων, υπερφορολόγηση κλπ. έδωσε τη δυνατότητα στα κόμματα, υποσχόμενα λαγούς με πετραχήλια, σήμερα να συγκυβερνούν και να εφαρμόζουν σκληρότερη πολιτική από ό,τι το ΠΑΣΟΚ, να το αντιπολιτευθούν και να κερδίσουν πολιτικά οφέλη στις τελευταίες εκλογές. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την επίσκεψη του Προέδρου του στην Γερμανία και τη συνάντηση με τον κ. Σόιμπλε άλλαξε τον σκληρό πολιτικό του λόγο.

Είναι χαρακτηριστικό της ανευθυνότητας ορισμένων λαϊκιστών το ότι ακόμα και σήμερα επικρίνουν τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ γιατί αυτός δεν περιοδεύει σε όλη τη χώρα οργανώνοντας λαϊκές συγκεντρώσεις και ζητώντας την ανατροπή της κυβέρνησης. Είναι προφανές ότι δεν το κάνει γιατί και ο ίδιος αντιλαμβάνεται τη δυσκολία και το αδιέξοδο για το τι θα επακολουθήσει αν κληθεί ο ίδιος να κυβερνήσει την επόμενη μέρα.

• Συμπέρασμα

Συμπερασματικά: Τα μέτρα λιτότητας θα εκλείψουν και οι μισθοί και οι συντάξεις θα επανέλθουν στα παλιά επίπεδα όταν υπάρξει παραγωγική ανάπτυξη υπέρ των μικρομεσαίων εισοδημάτων, σε συνδυασμό με τη δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών. Υπολογίζεται ότι η φοροδιαφυγή φτάνει τα 10 δισ. ευρώ τον χρόνο. Έξι στους δέκα Έλληνες φοροδιαφεύγουν. Εάν οι Έλληνες αποδίδουν τον ΦΠΑ που οφείλουν να αποδώσουν και εάν οι εφορίες καταφέρουν να συλλάβουν τη φοροδιαφυγή, τότε όχι μόνο δεν θα έχουμε ανάγκη επιβολής νέων μέτρων αλλά θα αρχίσουν οι μισθοί και οι συντάξεις να βελτιώνονται σταδιακά. Θα πρέπει όμως να βοηθήσει και ο απλός πολίτης μαθαίνοντας, για παράδειγμα, να ζητά πάντα απόδειξη για οποιαδήποτε συναλλαγή του.Να αντιληφθεί δηλαδή ο απλός πολίτης ότι για κάθε απόδειξη που δεν ζητά και δεν παίρνει, ο ίδιος αναλαμβάνει να πληρώσει την εφορία του φοροφυγάδα. Αυτό πρέπει να το καταλάβει πρώτα και καλύτερα ο μισθωτός και ο συνταξιούχος.

Αυτά τα απλά, μέχρις ότου λειτουργήσουν τα σύγχρονα συστήματα σύλληψης της φοροδιαφυγής, που τώρα νομοθετικά επιχειρεί η κυβέρνηση.