Πολύ λόγος γίνεται τελευταία για τον κεντροαριστερό χώρο, που βρίσκεται μεταξύ Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορές κινήσεις, προσωπικότητες από διαφορετικούς επαγγελματικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους, καθώς και ομάδες ανένταχτων προσώπων, συζητούν, προβληματίζονται, επικοινωνούν μεταξύ τους, επιχειρούν να δημιουργήσουν την μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη που θα αναλάβει να παίξει κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου.
Μέχρι τώρα, το χώρο αυτό και για πολλές δεκαετίες τον κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ. Η μεγάλη Δημοκρατική και Προοδευτική Παράταξη που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, συσπειρώνοντας ευρύτατες δυνάμεις του Κέντρου και της Αριστεράς, σε ένα ενιαίο και πολυσυλλεκτικό σύνολο που σφράγισε με την παρουσία του τις μετέπειτα εξελίξεις.
Το γεγονός ότι το Κίνημα για διαφόρους λόγους και αιτίες, λίγο ως πολύ γνωστές σε όλους μας, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σήμερα σε αυτό το ρόλο, δεν σημαίνει ότι με κινήσεις κορυφής και διακηρύξεις προσωπικοτήτων, όπως για παράδειγμα των 58, μπορεί να γεννηθεί το καινούριο που θα αγγίξει την κοινωνία, θα την ευαισθητοποιήσει και θα την κάνει να στρέψει το βλέμμα της πάνω του.
Με άνωθεν παρεμβάσεις, με διανοουμενίζοντα πολιτικό λόγο, με γενικόλογες και αόριστες τοποθετήσεις πάνω στα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και με πρόσωπα που θα έπρεπε να έχουν αποχωρήσει προ πολλού από το προσκήνιο, επειδή προκαλούν και μόνο που εμφανίζονται, οι πολίτες δεν συσπειρώνονται, δεν κινητοποιούνται, δεν μπαίνουν μπροστά.
Είναι πλέον σαφές ότι η κοινωνία ζητάει λύσεις, ζητάει συγκρούσεις με κατεστημένες αντιλήψεις και πρακτικές, ζητάει συγκριμένες απαντήσεις, ζητάει ανατροπές, ζητάει ελπίδα, ζητάει διέξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα στα όποια οδηγήθηκε από την άφρονα και καταστροφική διακυβέρνηση της Δεξιάς.
Γιαυτό οι οποιεσδήποτε πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς που γίνονται ερήμην της, σε επίπεδο κορυφής, αφ υψηλού που λέμε, δεν έχουν καμιά απολύτως τύχη, δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες που βιώνουν επώδυνα την κρίση που μαστίζει τη χώρα.
Για να ξεφύγει λοιπόν από το επίπεδο της δυνατότητας και να γίνει πραγματικότητα η κεντροαριστερή προσπάθεια, πρέπει να ξεκινήσει από χαμηλά. Πολύ χαμηλά. Από την κοινωνική βάση που κινείται στον ευρύτερο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς η οποία μπορεί και πρέπει να κινητοποιηθεί για να δημιουργήσει. Ανεξαρτήτως του τι λένε οι δημοσκόποι και οι μετρήσεις που κάνουν, ο βασικός κορμός υπάρχει. Είναι η βάση ΠΑΣΟΚ, που ακόμα και σήμερα παραμένει, έστω και αποστασιοποιημένη, έστω επικριτικά, η βάση που περιμένει, αγωνιά και ελπίζει. Αυτή η βάση μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα αν της δοθεί η δυνατότητα και η ευκαιρία να εκφραστεί, να μιλήσει άφοβα, να προτείνει και να ακουστεί.
Αυτό σημαίνει διαβούλευση, ουσιαστικό διάλογο, προτάσεις, ανάλυση δεδομένων. Πως γίνεται αυτό πράξη; Απλά, πολύ απλά. Με πρωτοβουλία της σημερινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να προσφέρει, προκήρυξη Ιδρυτικού Συνεδρίου, όπου θα κληθούν να συμμετέχουν όλοι όσοι αισθάνονται πραγματική αγωνία για την χώρα και την προοπτική της.
Εκεί θα τεθούν ανοιχτά και ξεκάθαρα τα ζητήματα, χωρίς στρογγυλέματα και ωραιοποιήσεις, χωρίς αποκλεισμούς και μεμψιμοιρίες. Εκεί θα οριστικοποιηθούν το όνομα και τα σύμβολα, θα ακουστούν οι ενστάσεις, οι αντιρρήσεις και οι αντίθετες απόψεις, θα μιλήσει και θα ακουστεί η νέα γενιά, θα καταθέσει τη ψυχή του ο απλός, ανώνυμος και ταπεινός πολίτης σε μια διαδικασία σύνθεσης απόψεων, που θα έχει ως κατάληξη μια πανηγυρική διακήρυξη αρχών του νέου φορέα που θα περιλαμβάνει το σχέδιο της μεγάλης Κεντροαριστεράς για την επόμενη μέρα.
Αυτονόητο είναι ότι σε μια τέτοια κορυφαία διαδικασία θα τεθούν και υποψηφιότητες για εκλογή νέου Προέδρου, που θα αναλάβει με μια επίσης νέα και αποφασισμένη συλλογική ηγεσία να κάνει πράξη τη διακήρυξη, ανατρέποντας τα σημερινά δεδομένα, οδηγώντας την παράταξη μπροστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου