Ανδρέας Παγκράτης: Το ΠΑΣΟΚ αντιμέτωπο με τις ιστορικές του ευθύνες

       Οι ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου αποτέλεσαν ένα σημαντικό πλήγμα για τη σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα όπως και σε όλη την Ευρώπη.

       Και στις 13 περιφέρειες της χώρας μας, με εξαίρεση την Κρήτη, το ποσοστό της “Ελιάς”, κύριου εκφραστή της κεντροαριστεράς, ήταν μονοψήφιο. Να το πούμε με όρους συμβολικούς και επικοινωνίας: ο πολιτικός χάρτης των ευρωεκλογών το βράδυ της Κυριακής 25 Μαΐου δεν είχε καθόλου το πράσινο.

Να θυμίσουμε εδώ οτι στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι σοσιαλδημοκράτες συμμετέχουν μόνον σε ελάχιστες κυβερνήσεις. Και είναι προφανές οτι δεν καθορίζουν πια τις πολιτικές εξελίξεις.
      Ποιές είναι οι αιτίες?

      Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η κεντροαριστερά, αντιλήφθηκε καθυστερημένα το ξέσπασμα και την επέλαση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, με συνέπεια να μην ορθώσει έγκαιρα τα απαιτούμενα προστατευτικά τείχη στις χώρες που είχε την ευθύνη της διακυβέρνησης.Οι Ευρωπαϊκές προοδευτικές – κεντροαριστερές δυνάμεις, δεν εντόπισαν έγκαιρα τις μεταλλαγές του καπιταλισμού και των κρίσεων που τις συνοδεύουν.


      Οι δυνάμεις αυτές αγνόησαν όπως ήταν επόμενο, τη μεταβολή των χαρακτηριστικών της κρίσης, με σοβαρές και απρόβλεπτες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες, χωρίς να υπάρξει μια αξιοσημείωτη στρατηγική αντίδρασή τους.

      Άμεση συνέπεια: σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ που ήταν χρεωμένα με ευθύνες διακυβέρνησης και αναγκών δημοσιονομικής διαχείρισης, έπαψαν πλέον να ταυτίζονται με το πολιτικό κίνημα της σοσιαλδημοκρατίας, τουλάχιστον στη συνείδηση των πολιτών.

    Το γεγονός αυτό οδήγησε σταδιακά στη δομική διάλυση του σώματος των μελών , φίλων και ψηφοφόρων που αποτέλεσαν τον βασικό κορμό του ΠΑΣΟΚ – μικρομεσαίοι, ελέυθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι,συνταξιούχοι, αγρότες,  και στην αμφισβήτηση της Πασοκικής εθνικής παραλλαγής της σοσιαλδημοκρατίας.

 Ακόμη χειρότερα: οι φίλοι και οι ψηφοφόροι αυτοί, αντί να διακρίνουν στο ξέσπασμα και στη διάρκεια της κρίσης έναν επιθετικό πολιτικό λόγο με εξειδικευμένες απαντήσεις, διέγνωσαν στις εκάστοτε ηγετικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ γραφειοκρατικές και ελιτίστικες συμπεριφορές, που δεν εξυπηρετούσαν εθνικά και λαϊκά συμφέροντα και ανάγκες, με αποτέλεσμα να τις θεωρούν ως το Δούρειο ίππο της επίθεσης των αγορών.

      Η ιστορία γέννησης του ΠΑΣΟΚ, οι δομές και οι οργανωτικές του αρχές, η πολιτική του κουλτούρα και ο δημόσιος λόγος του, ο εθνικός οδικός χάρτης εν τέλει, στα πλαίσια του οποίου οικοδόμησε αυτό τον ιδιότυπο ανθρωποκεντρικό, προνοιακό καπιταλισμό της αλληλεγγύης με ισχυρές ρυθμίσεις, δεν είχε την παραμικρή σχέση με το σκληρό καθεστώς της λιτότητας και της διάλυσης των κοινωνικών υποδομών του κράτους πρόνοιας ως αποτέλεσμα ενός ισοπεδωτικού περιορισμού της ρευστότητας που οδήγησε στα δημοσιονομικά αδιέξοδα και τη μακροχρόνια ύφεση.
 
  Στην αρχή υπήρξε το “σοκ”, μετά ο σκεπτικισμός, η κρίση εμπιστοσύνης, η έλλειψη κοινωνικής αποδοχής και τελικά η απόρριψη...

      Για να το πούμε σχηματικά:  “ το ΠΑΣΟΚ πρόδωσε τον κόσμο του”, όχι γιατί όφειλε να ανακαλύψει την μαγική συνταγή αυτόματης υπέρβασης των αδιεξόδων καλλιεργώντας τυφλά στην κοινωνία μια  επικίνδυνη προσδοκία  ευημερίας αλλά επειδή εγκατέλειψε το μόνο εθνικό, πατριωτικό, προοδευτικό αριστερό δρόμο για την περίπτωση της Ελλάδας: να εγγυηθεί στην πράξη κυρίως τα κρίσιμα ζητήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της κοινωνικής συνοχής θεμελιώνοντας τες στη νομική, την οικονομική δημοκρατία και τα απαραβίαστα κοινωνικά δικαιώματα.

    Επειδή π.χ. στα πλαίσια μιας ένοχης, απολογητικής, συντηρητικής τακτικής δίνει το δικαίωμα σε  “δικούς του ανθρώπους” να ισχυρίζονται ειρωνικά οτι ακόμη και τώρα “το πάρτυ συνεχίζεται αβέρτα”. Ένα πάρτυ φυσικά, εύνοιας των ισχυρών και των ελίτ, που γίνονται πιό ισχυροί μέσα στην κρίση, με απόλυτη αδιαφορία για τα εκατομμύρια των νεόπτωχων και των ανέργων και χωρίς ποτέ το παραμικρό ίχνος πρόθεσης να αναλάβει την κοινωνική και πολιτική του ευθύνη για τον αναδιανεμητικό ρόλο που όφειλε να διαδραματίσει υπέρ των πιό ευαίσθητων, αδικημένων και αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων.

    Τι πρέπει να γίνει?

     Το ΠΑΣΟΚ, η ηγετική του ομάδα και τα ιστορικά στελέχη του, οφείλουν άμεσα απέναντι σε μια ευαισθητοποιημένη κοινή γνώμη, να δεσμευτούν για τη διατύπωση και υλοποίηση, με οποιοδήποτε κόστος, ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου: όχι ως έναν ελιγμό επαναλαμβανόμενων συμβιβασμών και ασυνεπειών τύπου προγραμματικών αρχών και συγκλίσεων με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά ως ένα καθολικό αίτημα να τεθεί τέλος στην πολιτική ύφεσης, όπως εκφράζεται μέσω των μνημονίων και της μονόπλευρης λιτότητας.

• Να δεσμευτούν οτι θα αναλάβουν τις πολιτικές ευθύνες, τις πολιτικές πρωτοβουλίες και τον πολιτικό συντονισμό στο χώρο της εθνικής και υπερεθνικής κεντροαριστεράς, ώστε άμεσα να εφαρμοστούν πολιτικές καταπολέμησης της ανεργίας και των οικονομικών ανισοτήτων που γίνονται όλο και πιο ακραίες στην Ελλάδα.

• Να δεσμευτούν οτι απορρίπτουν τη σκληρή επιβολή στην πατρίδα μας απο την τρόϊκα ως τοποτηρητή των ισχυρών του βορρά και του ΔΝΤ, του οδικού χάρτη προσαρμογής της εθνικής εργατικής νομοθεσίας και του εθνικού συστήματος κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλειας στις απαιτήσεις της αγοράς.

• Να δεσμευτούν οτι στα πλαίσια της κοινωνικής δικαιοσύνης, της λαϊκής κυριαρχίας, της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, θα προτείνουν άμεσα και θα εγγυηθούν την εφαρμογή των αναγκαίων και ισχυρών ρυθμίσεων στον οικονομικό και χρηματοδοτικό τομέα βάζοντας τέλος στην ασυδοσία και κυριαρχία των τραπεζιτών.

• Να δεσμευτούν, τέλος, οτι θα αναλάβουν άμεσα την πρωτοβουλία ώστε να διατυπωθεί απο την αρχή ένας νέος ορισμός για τη σοσιαλδημοκρατία και την αριστερά μέσα απο ένα εθνικό δημόσιο διάλογο που θα φέρει στο προσκήνιο τις πραγματικές, επίκαιρες ιδέες και ανάγκες της Ελληνικής κοινωνίας.

   Όλες αυτές οι διατυπώσεις, πρωτοβουλίες και δεσμεύσεις είναι το κυρίαρχο και αδιαπραγμάτευτο διακύβευμα για την εθνική αξιοπρέπεια, την εθνική κυριαρχία και την εθνική επιβίωση. Και γι αυτό προηγούνται κάθε άλλης πολιτικής εκδοχής που εκφράζεται με παραπλανητικές, μη αναλυτικές ορολογίες γενίκευσης, όπως “κυβερνητική σταθερότητα”, “θυσίες του ελληνικού λαού” “πλεονασματικοί εθνικοί προϋπολογισμοί” κ.α.

     Το ΠΑΣΟΚ, το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, μπορεί να ανακάμψει και να διαδραματίσει τον ιστορικό, πρωταγωνιστικό του ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις όχι αλλάζοντας σύμβολα και τίτλους , περιμένοντας με αφέλεια την αμετακίνητη δήθεν πελατεία ενός οριοθετημένου δήθεν πολιτικού χώρου, του δημοκρατικού κεντρώου χώρου.

      Το ΠΑΣΟΚ  μπορεί να διαδραματίσει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις ορίζοντας το ίδιο το περιεχόμενο, τις ευθύνες, τις απαιτήσεις και τη στρατηγική πολιτικών που θα απαντούν στα αιτήματα που θέτουν οι συνθήκες της σημερινής Ελληνικής και Ευρωπαϊκής κρίσης.

     Αν δεν δεσμευτεί και υλοποιήσει άμεσα  αυτή τη στρατηγική θα έχει φανεί πολύ κατώτερο της ιστορίας του και θα έχει προδώσει ξανά τον κόσμο του: αυτή τη φορά χωρίς εισαγωγικά.