Ένα διάχυτο συμπέρασμα γύρω από την έκβαση των ευρωεκλογών είναι η ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού και των πολιτικών άκρων αριστερά και δεξιά. Εντούτοις οι κυρίαρχοι διαχειριστές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος δεν φαίνεται να ανησυχούν ιδιαίτερα θεωρώντας το εκλογικό αποτέλεσμα μόνο ένα μικρό ασήμαντο διαδικαστικό επεισόδιο στην επιτυχημένη κατά τα άλλα ιστορία της ευρωπαϊκής πολιτικής. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά Ιδιαίτερα οι ακροδεξιοί λαϊκιστές αυξήσανε σημαντικά τις δυνάμεις τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παραδίδοντας ένα σημαντικό μάθημα στα καθιερωμένα κόμματα. Στο πλαίσιο αυτό τίθεται ένα έντονο ζήτημα αμφισβήτησης της ακολουθούμενης επίσημης πολιτικής εκ μέρους των αρχών της ΕΕ.
Με άλλα λόγια, όσο η ΕΕ κόβει τα ιμάτια της για την διάσωση των τραπεζών και αναλαμβάνει υπευθυνότητα για την διασφάλιση και κινητοποίηση € 700 δις. για τη σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος, αλλά μόνο έξι δισεκατομμυρίων για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων, η Ευρώπη και το θεσμικό της οικοδόμημα θα περιβάλλεται με ένα πέπλο καχυποψίας στις συνειδήσεις των πολιτών.
Συγκεκριμένα, για πολλούς ευρωπαίους πολίτες αυτή η Ευρώπη είναι οικοδόμημα των ελίτ - πολύ μακριά από την βιοτική πραγματιeκότητα των ανθρώπων με τους φόβους και τις ανάγκες τους. Ειδικότερα αυτοί οι άνθρωποι διακατέχονται από τον φόβο, είτε ότι σύντομα η δεν θα διαθέτουν προσιτή στέγαση, είτε ότι θα εισέλθουν σε πορεία οικονομικής κατολίσθησης και καταστροφής ή διαβλέπουν ακόμα τον κίνδυνο ολικής φτώχειας και της εξαθλίωσης στα γηρατειά.
Οι φόβοι των πολιτών προβάλλονται πάνω στο ευρωπαϊκό κατασκεύασμα και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών αντιδρούν επιχειρώντας να αφαιρέσουν από τους ανθρώπους αυτούς την ιδιαίτερη τους ταυτότητά , τη γλώσσα τους και τον πολιτισμό τους. Η προκείμενη διαδικασία γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή στα λεγόμενα ευρωπαϊκά γκέττο.
Εξ ου δεν είναι καθόλου λανθασμένο το συμπέρασμα ότι η γραφειοκρατία των Βρυξελών θυμίζει πολιτικούς φιλισταίους που αγνοούν τις προσδοκίες και ανάγκες των πολιτών και αντιστοίχως δεν παίρνουν στα σοβαρά τους φόβους τους.
Εάν η πολιτική ελίτ της Ευρώπης αγνοήσει τα δεδομένα που οδήγησαν στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, περνώντας κατευθείαν στην ημερήσια διάταξη, τότε θα αμομακρυνθεί ολοσχερώς από τα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες πραγματικά εν έτη 2014.
Η άνοδος των πολιτικών άκρων είναι μια κραυγή για βοήθεια των απλών πολιτών.
Είναι ένα αίτημα να ληφθούν σοβαρά υπόψη τα τραγικά αδιέξοδα που αναπαράγονται στην ευρωπαϊκή καθημερινότητα διαβίωσης.
Εν προκειμένω οι πολίτες δεν κόπτονται αν ανέλθει εκλογικά η ακροδεξιά, η σοσιαλδημοκρατία και οι πράσινοι ή ο αριστερός λαϊκισμός, ούτε εάν συνεχίσει η υπεροχή των συντηρητικών.
Πολύ περισσότερο εκφράζεται σήμερα από τους πολίτες η ανάγκη ζωτικής σημασίας να αντιμετωπιστούν τα πραγματικά σημαντικά ζητήματα της καθημερινότητας με αξιόπιστο και αποτελεσματικό τρόπο.
Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει η ανάγκη η Ευρώπη να φύγει από τις λογικές των κλειστών κυκλωμάτων όπου οι πολιτικοί διαπραγματεύονται μόνο μεταξύ τους μέσα στο μαύρο κουτί των πολιτικών ομάδων και των επιτροπών και να μετασχηματιστεί σε μια «λειτουργούσα δημοκρατία» στην οποία οι πολιτικοί διαπραγματεύονται με τον κυρίαρχο λαό. Ασφαλώς το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο είναι ένας θεσμός που επενδύεται με εξειδικευμένες και σε πολλές περιπτώσεις τεχνοκρατικές λειτουργίες.
Οι λειτουργίες αυτές άπτονται πιο πολύ της εφηρμοσμένης πολιτικής και όχι της ιδεολογικής λειτουργίας . Ως εκ τούτου οι κλειστές ομάδες εμπειρογνωμόνων, οι κλειστές συνεδριάσεις και οι επιτροπές αποτελούν απαραίτητα στοιχεία λειτουργίας του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου . Ένα στοιχείο που λείπει ωστόσο και είναι πράγματι ζωτικό είναι ο αέρας που χρειάζεται μια Δημοκρατία για να αναπνεύσει.
Λείπει η συνέργεια με τον κυρίαρχο λαό, η προσπάθεια αμοιβαίας συνδιαλλαγής και κατανόησης , ο διάλογος με όλα τα μέρη του πληθυσμού και όχι μόνο με τους ειδικούς.
Το πιο σημαντικό παρακλάδι της πολιτικής διαδικασίας είναι η διαδικασία διαμόρφωσης της πολιτικής βούλησης. Αυτό άλλωστε είναι το κυρίαρχο πεδίο ενασχόλησης των πολιτικών κομμάτων στις σύγχρονες δημοκρατίες. Δυστυχώς οι Βρυξέλες έχουν παραμελήσει εντελώς το πεδίο αυτό ,με αποτέλεσμα να απειλείται σοβαρά αυτό που ονομάζεται ευρωπαϊκή δημοκρατία.
Σε αντίθεση με αυτήν την τραγική αμέλεια, κάποια ακροδεξιά λαϊκίστικά κόμματα όπως η γαλλική Front National της Λεπέν έδειξαν παραστατικά πως πρέπει να πλησιάζει κανείς τους ψηφοφόρους, υπενθυμίζοντας ότι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να εισακουσθούν οι ανησυχίες τους αντί να φιμώνονται. Σαφέστατα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς και δικαίως την ειλικρίνεια και την υποκριτική διάθεση αυτών πολιτικών σχημάτων. Σίγουρα μας περιλούζει κρύος ιδρώτας ακούγοντας το ιδεολογικό μήνυμα του ακροδεξιού και σε πολλές περιπτώσεις και του αριστερού λαϊκισμού. Υπενθυμίζουμε ωστόσο ότι ο λαϊκισμός κάθε μορφής φέρει και επενδύεται με ένα έντονο κοινωνικό μήνυμα συνήθως υπέρ των αδυνάτων.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο το φαινόμενο αυτό προσφέρει άφθονα κίνητρα στις δημοκρατικές δυνάμεις να κινητοποιηθούν και να επανεντάξουν τον πολίτη και τον λαό ως κεντρικές φιγούρες στο πρόταγμα τους και κυρίως να αντιληφθούν ότι το εγχείρημα της λιτότητας που εκφράζουν σήμερα οι επίσημες αρχές της ΕΕ απέτυχε οικτρά οδηγώντας σε αμφισβήτηση όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Όταν οι οικονομικές και κυρίως οι δημοσιονομικές προστακτικές καταλύουν τους πολιτειακούς όρους συνοχής των κρατών και των υπερεθνικών κοινοτήτων τότε έρχεται η ώρα της υπέρβασης των εμμονών. Καλό κουράγιο σε όλους μας!!!
* Ο Μανόλης Μαυροζαχαράκης είναι ελεύθερος συγγραφέας, με σπουδές σε οικονομικά, κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες, εθνολογία και οικονομική ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου