Τελικά, το δια ταύτα στη σημερινή συνεδρίαση της ΚΠΕ είναι να συναινέσουμε, εμείς το σώμα, στην απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου να γίνει ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης και άρα να ενταχθεί το ΠΑΣΟΚ σε ένα πολιτικό συνασπισμό.
Διερωτώμαι, όμως, κατά πόσο 105 άτομα –έστω μέλη της ΚΠΕ, αν όχι λιγότερα, νομιμοποιούμαστε να δεσμεύσουμε, να προδιαγράψουμε την πορεία και το μέλλον του κόμματός μας, ερήμην της βάσης του. Επίσης, διερωτώμαι από πότε το Πολιτικό Συμβούλιο μετατράπηκε σε «ιερατείο».
Ο Πρόεδρος στην ομιλία του είπε ότι «σεβόμαστε την κορυφή αλλά κάνουμε παραπομπή στη βάση». Δε νομίζω όμως ότι αυτό συνέβη στην περίπτωσης της «κίνησης των 58», της «Ελιάς» και σήμερα της ίδρυσης της Δημοκρατικής Παράταξης.
Μάθαμε και συνηθίζουμε να μιλούμε με άνεση για τη Δημοκρατία, αλλά δυστυχώς την καταργούμε σε ένα βασικό της πυλώνα: στη συμμετοχική και συλλογική λειτουργία του κόμματος. Είναι, δε, προφανές ότι δεν πήραμε το μήνυμα που μας έστειλε ο κόσμος στις τελευταίες εκλογές- στις οποίες παρεμπιπτόντως δεν κερδίσαμε. Μας γύρισε την πλάτη γιατί το «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» είναι ξένο σ’ αυτούς και σε κάθε περίπτωση μη αποδεκτό.
Σίγουρα, η «Ελιά» θα είχε καλύτερη τύχη αν δεν επιβαλλόταν τόσο άγαρμπα ως επιλογή, και νομίζω πως οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές μας μπορούν να το επιβεβαιώσουν αφού ήρθαν σε επαφή με τον κόσμο μας και άκουσαν την αγωνία τους για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ.
Σ’ αυτό το σημείο επιτρέψετέ μου μιαν παρένθεση, γιατί θέλω να απαντήσω σε δήλωση που έκανε προηγουμένως συντρόφισσα, ότι δηλαδή, «Ελιά χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει αλλά ούτε ΠΑΣΟΚ μπορεί να υπάρξει χωρίς Ελιά.» Σύντροφοι, πολλοί από μας κατάπιαμε αμάσητη την «ΕΛΙΑ», ωστόσο το πολιτικό μας τακτ, η συναίσθηση ευθύνης και η αγωνίας μας για το Κίνημα, μας ώθησε να υποστηρίξουμε με όλες τις δυνάμεις μας το εγχείρημα και να τιμήσουμε άξιους συντρόφους μας που συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο. Είναι τουλάχιστον απρεπές να ακούμε μέσα στην συνεδρίαση ανώτερου Οργάνου του ΠΑΣΟΚ ότι δεν υπάρχουμε χωρίς την Ελιά. Έλεος!
Εδώ και πολύ καιρό, όχι μόνο εμείς μα και άλλοι, αγωνιούμε για την κεντροαριστερά. Προς τι τόση πρεμούρα αλήθεια;
Η χώρα μας, η Ελλάδα της κρίσης, έχει ανάγκη του προσδιορισμού του χώρου της κεντροαριστεράς, ποιοι δηλαδή κομματικοί και ευρύτεροι πολιτικοί σχηματισμοί εντάσσονται σ’ αυτήν; Στην πραγματικότητα έχει ανάγκη ένα ισχυρό σοσιαλιστικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με ότι αυτό συνεπάγεται αφενός στην παραγωγή μιας πολιτικής επικεντρωμένης στον άνθρωπο, και αφετέρου στην κατάθεση αξιόπιστης πρότασης εξόδου της χώρας από την κρίση.
Υπάρχει σοσιαλιστικό της κόμμα σε άλλη χώρα της Ευρώπης που να ετεροπροσδιορίζεται τόσο όσο το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα;
Και μιας και μιλάμε για σοσιαλισμό:
Στην εισαγωγή της πολιτικής επιστήμης μαθαίνουμε ότι 2-3 από τα ζητήματα, μεταξύ άλλων, που διαφοροποιούν την σοσιαλιστική από την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία είναι η προσέγγιση στα θέματα της ισότητας και της ελευθερίας και στον τρόπο αναδιανομής του πλούτου.
Ως προς την αναδιανομή του πλούτου διαπιστώνεται ότι συναινούμε μαζί με τη Νέα Δημοκρατία να γίνεται μεν η αναδιανομή του πλούτου αλλά από τα κάτω προς τα πάνω και δεδομένου ότι δεν παράγεται νέος πλούτος, ο υπάρχων φεύγει από τα χαμηλότερα προς τα υψηλότερα στρώματα υπό τύπο άμεσων και έμμεσων φόρων, κατάλυση εργασιακών συμβάσεων πλειστηριασμών κοκ. Αυτό σημαίνει ότι φτωχοποιείται η κοινωνική βάση και αυξάνεται ο πλούτος των ολίγων.
Μήπως προάγουμε την κοινωνική ισότητα και την ελευθερία του πολίτη; Σαφώς όχι. Στα πανεπιστήμια θα έχουν πρόσβαση οι γόνοι συγκεκριμένων ελιτ, στην υγεία έχουν όλο και λιγότεροι πρόσβαση και πάει λέγοντας.
Οι ίσες ευκαιρίες καταντά έκφραση άνευ περιεχομένου. Η δίκαιη κοινωνία και το δίκαιο κράτος που ανέφερε προηγουμένως άλλος σύντροφος, όλο και απομακρύνεται ως ιδέα.
Κατανοώ και σέβομαι ότι προτεραιότητα είχε και έχει η χώρα και ότι έπρεπε να σωθεί. Σώθηκε η χώρα; Γιατί αν σώθηκε, αποφύγαμε δηλαδή τον κίνδυνο της ασύντακτης χρεοκοπίας προς χάριν της συντεταγμένης, γιατί δεν βάζουμε ένα τέρμα στην αγωνία των ανέργων, των απλήρωτων, των απειλούμενων με πλειστηριασμούς;
Η φτώχεια είναι βία, ο αποκλεισμός είναι βία, τίποτα από τα δυο δεν έχει σχέση με το σοσιαλισμό και με όσα υποτίθεται πως υπηρετούμε αγαπητοί σύντροφοι.
Πού και σε τι συνοψίζεται το πολιτικό διακύβευμα; Μήπως στην προσωπική διάσωση του καθενός και στην επικράτηση της τάδε ή δείνα ομάδας ή μήπως στην εναλλακτική πολιτική πρόταση που θα δομηθεί μέσα σε δημοκρατικό πλαίσιο και θα απαντά με πράξη στις αγωνίες, τα διλήμματα, τα θέλω και στο μέλλον των πολιτών και της Ελλάδας;
Αυτό δεν το αποφασίζουμε εμείς, το αποφασίζει η βάση. Πώς το αποφασίζει; Μέσα από ένα κανονικό συνέδριο που αρμόζει σε ένα κανονικό κόμμα, χωρίς αποκλεισμούς, με χρόνο για διάλογο, - και γιατί όχι-, και με εσωκομματικά δημοψηφίσματα.
Το παράδειγμα του SPD είναι πολύ πρόσφατο για να μας υπενθυμίσει ότι στα ζητήματα πολιτικής, μπορούν να διεξάγονται εσωκομματικά δημοψηφίσματα, ώστε τα μέλη του κόμματος να έχουν τη δυνατότητα ουσιαστικής έκφρασης, παρέμβασης και συμμετοχής.
Πιστεύω πως η ηγεσία του κόμματος είναι ισχυρή όχι όταν επιβάλλεται στα μέλη της αλλά όταν καταφέρνει μέσα από τον διάλογο να τα πείσει για την ορθότητα των προτάσεων της, οι οποίες μετά από τη συναίνεση και την αποδοχή της βάσης θα αποκτήσουν σάρκα και οστά.
Καταλήγω, λέγοντας πως ο λαός είναι αυστηρός κριτής και διαθέτει ένστικτο. Αν του επιστρέψουμε την αξιοπρέπεια του θα μας
εμπιστευτεί ξανά. Δεν είναι το όνομα του κόμματος μας ούτε και τα σύμβολά μας που ενόχλησαν το λαό και δεν μας έδωσε τη ψήφο του, παρά μόνο ενοχλεί ότι τον πονέσαμε με τις πολιτικές μας επιλογές και γιατί αλλάξαμε φυσιογνωμία, γιατί πρώτοι εμείς τον εγκαταλείψαμε.
Για όλους αυτούς τους λόγους επείγει και επιβάλλεται η διοργάνωση Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η πρότασή μου και την καταθέτω στο Προεδρείο.
Μέσα από τις διαδικασίες και τη βάσανο του Συνεδρίου θα προκύψει πώς, πότε, με ποιους και αν θα συγκροτηθεί το ρεύμα της «πολύφερνης και πολυσυζητημένης» Κεντροαριστεράς.
Έχουμε ανάγκη το Συνέδριο που σίγουρα δε θα είναι αποπροσανατολιστικό αφού είναι πολιτικά αναγκαίο.
Ευχαριστώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου