3 Σεπτέμβρη 1974 – ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ
H 3η Σεπτέμβρη, με το συμβολισμό της επανάστασης του 1843 κατά της βαυαροκρατίας και της «ελέω θεού» απολυταρχίας, επελέγη από τον Ανδρέα Παπανδρέου ως η ημέρα της Ιδρυτικής Διακήρυξης του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος και αφετηρίας μιας ειρηνικής, τώρα, επανάστασης που είχε ανάγκη η χώρα και η ελληνική κοινωνία.
Η διακήρυξη του τετράπτυχου «Εθνική ανεξαρτησία - Λαϊκή κυριαρχία - Κοινωνική απελευθέρωση, με δημοκρατικές διαδικασίες» ήταν ταυτόχρονα και δέσμευση για τη δικαίωση των οραμάτων και των θυσιών των γενεών της εθνικής αντίστασης, των ανένδοτων αγώνων και της αντιδικτατορικής πάλης.
Κόμμα από γνήσιες πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις
Το προσκλητήριο αυτοοργάνωσης του λαού -που απευθύναμε ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι 150 συνεργάτες του που επέλεξε από τις γενιές αυτές ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως συνιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ- σήμαινε ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα κόμμα δεν θα προέκυπτε πια, όπως ως τότε, από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις παραγόντων του οικονομικού και κοινωνικού κατεστημένου, δηλαδή εκ των άνω, αλλά, όπως και έγινε, από τις γνήσιες πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας με την πρωτοπορία της νεολαίας -εκ των κάτω.
Οι γενιές της μεταπολίτευσης είναι γεγονός ότι δεν γνώρισαν την προ ΠΑΣΟΚ Ελλάδα, ούτε της δικτατορίας, τα στελέχη της οποίας «ανδρώθηκαν» στο θερμοκήπιο του παρασυντάγματος και των έκτακτων μέτρων του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς, ούτε αυτή καθεαυτή την ολιγαρχία του πλούτου, την ιδεολογία και τα συμφέροντα της οποίας εξέφραζε και υπηρετούσε η Δεξιά, ούτε βεβαίως τις απρόσφορες θυσίες και τις εθνικέs περιπέτειες που οδήγησαν ολόκληρες γενιές και την πατρίδα οι «εκτός τόπου και χρόνου», το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς, ηγεσίες της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Η νέα Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1981 κι εδώ
Τα γνωρίζουμε καλά, όμως, οι παλιότεροι, που οφείλουμε να ενημερώσουμε τους νεότερους πώς δημιουργήθηκε η νέα Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1981 κι εδώ. Τι σήμαινε τούτο; Σήμαινε τερματισμό των πολιτικών διώξεων. Τον τερματισμό της στελέχωσης των δημοσίων υπηρεσιών με βάση τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Την κατάργηση του εμπορίου της υγείας με την ίδρυση του ΕΣΥ. Τη μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (1982 -1986).
Την επέκταση σε όλους τους εργαζομένους της χώρας της κοινωνικής ασφάλισης. Την κοινωνική πρόνοια και γενικώς τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Την ενσωμάτωση στον κοινωνικό κορμό των, αποκλεισμένων ως τότε, στο περιθώριό του, λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα των πολιτών του δημοκρατικού χώρου των «βεβαρημένων» με προσωπικό ή οικογενειακό ιστορικό. Την εμπέδωση της λαϊκής κυριαρχίας με την εθνική συμφιλίωση.
Την αποκατάσταση κράτους δικαίου και ελευθερίας ιδεών και πολιτικής δράσης. Την κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας -«η Ελλάδα ανήκει στους 'Ελληνες». Την υπεράσπιση της ειρήνης αλλά και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας (δύο φορές, το 1982 και το 1987, αντιμετωπίστηκε η τουρκική απειλή στη Θράκη και το Αιγαίο) κ.ο.κ. Αυτά και πολλά άλλα, λοιπόν, σήμανε η νέα Ελλάδα μετά την άνοδο στην εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ.
Επιχείρηση με στόχο το διασυρμό και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ
Σε αυτή την πορεία, το ΠΑΣΟΚ είχε σταθερά τη Δεξιά απέναντι και τη λεγόμενη Αριστερά να το πλαγιοκοπεί μονίμως, θεωρώντας τους πολίτες -θύματα της Δεξιάς και της δικής της πολιτικής- που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ σαν ιδιοκτησία της, που «έκλεψε» το ΠΑΣΟΚ. Στο τέλος, Δεξιά και Αριστερά συνασπίστηκαν στο «βρώμικο 1989» με στόχο το διασυρμό και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, μια επιχείρηση που είναι και πάλι σε εξέλιξη στις μέρες μας.
Σήμερα, εκμεταλλεύονται τη φτώχεια και κάθε πρόβλημα του λαού για να συκοφαντούν το ΠΑΣΟΚ, που πρέπει να γίνει ο «αποδιοπομπαίος τράγος», ο αίρων και τις δικές τους αμαρτίες, όπως η άρνησή τους να «βάλουν πλάτη» όταν ξέσπασε η κρίση, αντί να υπονομεύουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την ίδια την πατρίδα.
Κοντεύουν να σηκώσουν από τον τάφο τον Ανδρέα Παπανδρέου και να τον δικάσουν για την ειρηνική επανάσταση τns 3ns Σεπτέμβρη 1974, την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και τη δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας επί των ημερών του.
Να υπερασπιστούμε τους κοινούς αγώνες και το έργο του Κινήματος
Η ιστορική πραγματικότητα, όμως, εκδικείται τους διαστρεβλωτές της. Το περίφημο δημόσιο χρέος παραδόθηκε το 1989 από τον Ανδρέα Παπανδρέου στο 67% του ΑΕΠ για να το παραλάβει ο ίδιος το 1993 από τη ΝΔ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη στο 120%. Αδίστακτοι συκοφάντες εκμεταλλεύονται και γενικεύουν με τη φασιστική μέθοδο της συλλογικής ευθύνης την απεχθή δράση ελάχιστων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που στη σαραντάχρονη πορεία του καπηλεύτηκαν τιs αρχές του, ασπάλακες που καταπρόδωσαν την εμπιστοσύνη μας στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος και του ρόλου που ανέλαβαν.
Ελάχιστοι μεν αλλά ικανοί να επιτρέψουν στους αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ να συκοφαντούν και να προπηλακίζουν εδώ και εκεί, όταν συναντούν πολίτες από τα εκατομμύρια των οπαδών, των μελών, των στελεχών του που πίστεψαν, αγωνίστηκαν, έδωσαν και δεν πήραν παρά μόνο περηφάνια για την προσφορά τους στο λαό και την πατρίδα. Σε αυτούς όλους οφείλουμε ΤΩΡΑ να απευθυνθούμε για να υπερασπιστούμε μαζί την ιστορία, τους κοινούς αγώνες και το έργο του ΠΑΣΟΚ.
Δεν άντεξαν στα δύσκολα και λιποτάκτησαν...
Ήδη, το Κίνημά μας έχει απαλλαγεί από όλα τα ιδιοτελή αυτά στοιχεία που, όπως ήταν φυσικό, δεν άντεξαν στα δύσκολα και λιποτάκτησαν, οι πιο πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας να συνεχίσουν εκεί τη «δράση» τους. Η συντριπτική πλειονότητα των στελεχών παραμείναμε πιστοί στον όρκο μας, όταν στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έλαχε ο κλήρος να υπερασπιστεί την πατρίδα και την ελληνική οικονομία από τον κίνδυνο της «αναπόφευκτης και άτακτης χρεοκοπΐας», λόγω της απομόνωσής της από τις διεθνείς αγορές εξαιτίας των πλαστών, σύμφωνα και με την απόφαση της 15ns Μαρτίου 2014 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στατιστικών στοιχείων που τους έδινε η κυβέρνηση Καραμανλή.
Το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνησή του, οι βουλευτές του, που δεν λιποτάκτησαν μπροστά στο καθήκον και την ευθύνη να αποτραπεί η οικονομική κατάρρευση και η εθνική καταστροφή, υπερασπίστηκαν την άνοιξη 2010 Θερμοπύλες. Κι αυτό θα καταδειχθεί όχι από αυτούς που συνεχίζουν χειραγωγώντας το λαό μας κι αποπροσανατολίζοντάς τον, εκμεταλλευόμενοι τις συνέπειες της κρίσης, ούτε από αυτούς που υπονόμευσαν την εθνική προσπάθεια είτε καίγοντας την Αθήνα είτε «μπουκάροντας στο μπ... τη Βουλή» ή εμποδίζοντας τους τουρίστες να βγουν στα λιμάνια μας ή από την άλλη τρέχοντας στα Ζάππεια κι αξιώνοντας την πρωθυπουργία και συνωμοτώντας με τους Ευρωπαίους νεοφιλελεύθερους ομοϊδεάτες τους για την απομάκρυνση του νόμιμου πρωθυπουργού της χώρας, αλλά από τον αδέκαστο ιστορικό της αύριον.
Η ανασύνταξη και επανασυσπείρωση είναι όρος «εκ των ων ουκ άνευ»
Σήμερα οι αρχές του τετράπτυχου της ιστορικής διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη 1974 είναι και πάλι επίκαιρες και απολύτως αναγκαία η εφαρμογή του για μια νέα εξίσου δημιουργική περίοδο ανασύνταξης και αναδημιουργίας.
Το χρέος όλων των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, όσων παραμείναμε σταθεροί, με ανιδιοτέλεια, στις ιδέες μας, είναι να υπερασπιστούμε την πανταχόθεν βαλλόμενη ιστορία του, την προσφορά του στο παρελθόν και την αξία των ιδεών του για το μέλλον.
Η ανασύνταξη και επανασυσπείρωση του ΠΑΣΟΚ στη βάση των σταθερών αξιών που διακήρυξε και εφάρμοσε και όχι στη λογική της προσωπικής στρατηγικής των διαφόρων παραγόντων που αποτελούν κατά κανόνα προϊόντα των πορτοπαράθυρων και των εντύπων των εκδοτικών συγκροτημάτων, είναι όρος «εκ των ων ουκ άνευ» για την αποτροπή του δρομολογημένου διχασμού ανάμεσα στην πολυώνυμη Δεξιά και την πολυκέλαδη Αριστερά.
Το μόνο που εγγυάται ένας τέτοιος διχασμός το γνωρίζουμε από το παρελθόν: νέες περιπέτειες για την πατρίδα, το λαό και τη δημοκρατία.
Ποιοι έχουν και ποιοι δεν έχουν θέση στο νέο ξεκίνημα
Στο νέο αυτό ξεκίνημα του ΠΑΣΟΚ έχουν θέση όλοι οι πολίτες, ακόμη και απλά μέλη μας που μέσα στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό που συστηματικά καλλιέργησαν τα ΜΜΕ των αείποτε κατεστημένων συμφερόντων -φύσει και θέσει από τις 3 Σεπτέμβρη 1974 εχθρικών στο ΠΑΣΟΚ- αδρανοποιήθηκαν ή δοκιμάστηκε η αντοχή τους, μπήκαν σε αμφιβολίες, ακόμη και αμφισβήτηση των θέσεών μας, ιδιαίτερα όταν στον υπέρτατο σκοπό της εθνικής σωτηρίας το ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε ως «το μη χείρον...» ακόμα και την πρωθυπουργία Σαμαρά.
Αυτοί που δεν έχουν θέση είναι όσοι τιμήθηκαν από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, έγιναν βουλευτές, υπουργοί ή άλλοι αξιωματούχοι και λιποτάκτησαν ή με οποιονδήποτε τρόπο πρόδωσαν με τις προσωπικές τους στρατηγικές, την κενοδοξία τους, τη δέσμευσή τους με εκδοτικά συγκροτήματα και ποικιλώνυμα οικονομικά συμφέροντα και θεώρησαν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ο χώρος όπου μπορεί κανείς να μπαινοβγαίνει κατά βούληση. Γί’ αυτούς ισχύει το «εκάς οι βέβηλοι».
Το ΠΑΣΟΚ στη νέα πορεία του πρέπει να μην αποστεί από τις παρακαταθήκες των λόγων του Ανδρέα Παπανδρέου: «Το ΠΑΣΟΚ δεν ιδρύθηκε για να αποτελέσει διάττοντα αστέρα στα δημόσια πράγματα του τόπου. Δεν δωρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια».
-
H 3η Σεπτέμβρη, με το συμβολισμό της επανάστασης του 1843 κατά της βαυαροκρατίας και της «ελέω θεού» απολυταρχίας, επελέγη από τον Ανδρέα Παπανδρέου ως η ημέρα της Ιδρυτικής Διακήρυξης του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος και αφετηρίας μιας ειρηνικής, τώρα, επανάστασης που είχε ανάγκη η χώρα και η ελληνική κοινωνία.
Η διακήρυξη του τετράπτυχου «Εθνική ανεξαρτησία - Λαϊκή κυριαρχία - Κοινωνική απελευθέρωση, με δημοκρατικές διαδικασίες» ήταν ταυτόχρονα και δέσμευση για τη δικαίωση των οραμάτων και των θυσιών των γενεών της εθνικής αντίστασης, των ανένδοτων αγώνων και της αντιδικτατορικής πάλης.
Κόμμα από γνήσιες πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις
Το προσκλητήριο αυτοοργάνωσης του λαού -που απευθύναμε ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι 150 συνεργάτες του που επέλεξε από τις γενιές αυτές ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως συνιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ- σήμαινε ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα κόμμα δεν θα προέκυπτε πια, όπως ως τότε, από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις παραγόντων του οικονομικού και κοινωνικού κατεστημένου, δηλαδή εκ των άνω, αλλά, όπως και έγινε, από τις γνήσιες πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας με την πρωτοπορία της νεολαίας -εκ των κάτω.
Οι γενιές της μεταπολίτευσης είναι γεγονός ότι δεν γνώρισαν την προ ΠΑΣΟΚ Ελλάδα, ούτε της δικτατορίας, τα στελέχη της οποίας «ανδρώθηκαν» στο θερμοκήπιο του παρασυντάγματος και των έκτακτων μέτρων του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς, ούτε αυτή καθεαυτή την ολιγαρχία του πλούτου, την ιδεολογία και τα συμφέροντα της οποίας εξέφραζε και υπηρετούσε η Δεξιά, ούτε βεβαίως τις απρόσφορες θυσίες και τις εθνικέs περιπέτειες που οδήγησαν ολόκληρες γενιές και την πατρίδα οι «εκτός τόπου και χρόνου», το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς, ηγεσίες της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Η νέα Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1981 κι εδώ
Τα γνωρίζουμε καλά, όμως, οι παλιότεροι, που οφείλουμε να ενημερώσουμε τους νεότερους πώς δημιουργήθηκε η νέα Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1981 κι εδώ. Τι σήμαινε τούτο; Σήμαινε τερματισμό των πολιτικών διώξεων. Τον τερματισμό της στελέχωσης των δημοσίων υπηρεσιών με βάση τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Την κατάργηση του εμπορίου της υγείας με την ίδρυση του ΕΣΥ. Τη μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (1982 -1986).
Την επέκταση σε όλους τους εργαζομένους της χώρας της κοινωνικής ασφάλισης. Την κοινωνική πρόνοια και γενικώς τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Την ενσωμάτωση στον κοινωνικό κορμό των, αποκλεισμένων ως τότε, στο περιθώριό του, λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα των πολιτών του δημοκρατικού χώρου των «βεβαρημένων» με προσωπικό ή οικογενειακό ιστορικό. Την εμπέδωση της λαϊκής κυριαρχίας με την εθνική συμφιλίωση.
Την αποκατάσταση κράτους δικαίου και ελευθερίας ιδεών και πολιτικής δράσης. Την κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας -«η Ελλάδα ανήκει στους 'Ελληνες». Την υπεράσπιση της ειρήνης αλλά και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας (δύο φορές, το 1982 και το 1987, αντιμετωπίστηκε η τουρκική απειλή στη Θράκη και το Αιγαίο) κ.ο.κ. Αυτά και πολλά άλλα, λοιπόν, σήμανε η νέα Ελλάδα μετά την άνοδο στην εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ.
Επιχείρηση με στόχο το διασυρμό και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ
Σε αυτή την πορεία, το ΠΑΣΟΚ είχε σταθερά τη Δεξιά απέναντι και τη λεγόμενη Αριστερά να το πλαγιοκοπεί μονίμως, θεωρώντας τους πολίτες -θύματα της Δεξιάς και της δικής της πολιτικής- που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ σαν ιδιοκτησία της, που «έκλεψε» το ΠΑΣΟΚ. Στο τέλος, Δεξιά και Αριστερά συνασπίστηκαν στο «βρώμικο 1989» με στόχο το διασυρμό και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, μια επιχείρηση που είναι και πάλι σε εξέλιξη στις μέρες μας.
Σήμερα, εκμεταλλεύονται τη φτώχεια και κάθε πρόβλημα του λαού για να συκοφαντούν το ΠΑΣΟΚ, που πρέπει να γίνει ο «αποδιοπομπαίος τράγος», ο αίρων και τις δικές τους αμαρτίες, όπως η άρνησή τους να «βάλουν πλάτη» όταν ξέσπασε η κρίση, αντί να υπονομεύουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την ίδια την πατρίδα.
Κοντεύουν να σηκώσουν από τον τάφο τον Ανδρέα Παπανδρέου και να τον δικάσουν για την ειρηνική επανάσταση τns 3ns Σεπτέμβρη 1974, την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και τη δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας επί των ημερών του.
Να υπερασπιστούμε τους κοινούς αγώνες και το έργο του Κινήματος
Η ιστορική πραγματικότητα, όμως, εκδικείται τους διαστρεβλωτές της. Το περίφημο δημόσιο χρέος παραδόθηκε το 1989 από τον Ανδρέα Παπανδρέου στο 67% του ΑΕΠ για να το παραλάβει ο ίδιος το 1993 από τη ΝΔ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη στο 120%. Αδίστακτοι συκοφάντες εκμεταλλεύονται και γενικεύουν με τη φασιστική μέθοδο της συλλογικής ευθύνης την απεχθή δράση ελάχιστων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που στη σαραντάχρονη πορεία του καπηλεύτηκαν τιs αρχές του, ασπάλακες που καταπρόδωσαν την εμπιστοσύνη μας στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος και του ρόλου που ανέλαβαν.
Ελάχιστοι μεν αλλά ικανοί να επιτρέψουν στους αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ να συκοφαντούν και να προπηλακίζουν εδώ και εκεί, όταν συναντούν πολίτες από τα εκατομμύρια των οπαδών, των μελών, των στελεχών του που πίστεψαν, αγωνίστηκαν, έδωσαν και δεν πήραν παρά μόνο περηφάνια για την προσφορά τους στο λαό και την πατρίδα. Σε αυτούς όλους οφείλουμε ΤΩΡΑ να απευθυνθούμε για να υπερασπιστούμε μαζί την ιστορία, τους κοινούς αγώνες και το έργο του ΠΑΣΟΚ.
Δεν άντεξαν στα δύσκολα και λιποτάκτησαν...
Ήδη, το Κίνημά μας έχει απαλλαγεί από όλα τα ιδιοτελή αυτά στοιχεία που, όπως ήταν φυσικό, δεν άντεξαν στα δύσκολα και λιποτάκτησαν, οι πιο πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας να συνεχίσουν εκεί τη «δράση» τους. Η συντριπτική πλειονότητα των στελεχών παραμείναμε πιστοί στον όρκο μας, όταν στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έλαχε ο κλήρος να υπερασπιστεί την πατρίδα και την ελληνική οικονομία από τον κίνδυνο της «αναπόφευκτης και άτακτης χρεοκοπΐας», λόγω της απομόνωσής της από τις διεθνείς αγορές εξαιτίας των πλαστών, σύμφωνα και με την απόφαση της 15ns Μαρτίου 2014 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στατιστικών στοιχείων που τους έδινε η κυβέρνηση Καραμανλή.
Το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνησή του, οι βουλευτές του, που δεν λιποτάκτησαν μπροστά στο καθήκον και την ευθύνη να αποτραπεί η οικονομική κατάρρευση και η εθνική καταστροφή, υπερασπίστηκαν την άνοιξη 2010 Θερμοπύλες. Κι αυτό θα καταδειχθεί όχι από αυτούς που συνεχίζουν χειραγωγώντας το λαό μας κι αποπροσανατολίζοντάς τον, εκμεταλλευόμενοι τις συνέπειες της κρίσης, ούτε από αυτούς που υπονόμευσαν την εθνική προσπάθεια είτε καίγοντας την Αθήνα είτε «μπουκάροντας στο μπ... τη Βουλή» ή εμποδίζοντας τους τουρίστες να βγουν στα λιμάνια μας ή από την άλλη τρέχοντας στα Ζάππεια κι αξιώνοντας την πρωθυπουργία και συνωμοτώντας με τους Ευρωπαίους νεοφιλελεύθερους ομοϊδεάτες τους για την απομάκρυνση του νόμιμου πρωθυπουργού της χώρας, αλλά από τον αδέκαστο ιστορικό της αύριον.
Η ανασύνταξη και επανασυσπείρωση είναι όρος «εκ των ων ουκ άνευ»
Σήμερα οι αρχές του τετράπτυχου της ιστορικής διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη 1974 είναι και πάλι επίκαιρες και απολύτως αναγκαία η εφαρμογή του για μια νέα εξίσου δημιουργική περίοδο ανασύνταξης και αναδημιουργίας.
Το χρέος όλων των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, όσων παραμείναμε σταθεροί, με ανιδιοτέλεια, στις ιδέες μας, είναι να υπερασπιστούμε την πανταχόθεν βαλλόμενη ιστορία του, την προσφορά του στο παρελθόν και την αξία των ιδεών του για το μέλλον.
Η ανασύνταξη και επανασυσπείρωση του ΠΑΣΟΚ στη βάση των σταθερών αξιών που διακήρυξε και εφάρμοσε και όχι στη λογική της προσωπικής στρατηγικής των διαφόρων παραγόντων που αποτελούν κατά κανόνα προϊόντα των πορτοπαράθυρων και των εντύπων των εκδοτικών συγκροτημάτων, είναι όρος «εκ των ων ουκ άνευ» για την αποτροπή του δρομολογημένου διχασμού ανάμεσα στην πολυώνυμη Δεξιά και την πολυκέλαδη Αριστερά.
Το μόνο που εγγυάται ένας τέτοιος διχασμός το γνωρίζουμε από το παρελθόν: νέες περιπέτειες για την πατρίδα, το λαό και τη δημοκρατία.
Ποιοι έχουν και ποιοι δεν έχουν θέση στο νέο ξεκίνημα
Στο νέο αυτό ξεκίνημα του ΠΑΣΟΚ έχουν θέση όλοι οι πολίτες, ακόμη και απλά μέλη μας που μέσα στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό που συστηματικά καλλιέργησαν τα ΜΜΕ των αείποτε κατεστημένων συμφερόντων -φύσει και θέσει από τις 3 Σεπτέμβρη 1974 εχθρικών στο ΠΑΣΟΚ- αδρανοποιήθηκαν ή δοκιμάστηκε η αντοχή τους, μπήκαν σε αμφιβολίες, ακόμη και αμφισβήτηση των θέσεών μας, ιδιαίτερα όταν στον υπέρτατο σκοπό της εθνικής σωτηρίας το ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε ως «το μη χείρον...» ακόμα και την πρωθυπουργία Σαμαρά.
Αυτοί που δεν έχουν θέση είναι όσοι τιμήθηκαν από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, έγιναν βουλευτές, υπουργοί ή άλλοι αξιωματούχοι και λιποτάκτησαν ή με οποιονδήποτε τρόπο πρόδωσαν με τις προσωπικές τους στρατηγικές, την κενοδοξία τους, τη δέσμευσή τους με εκδοτικά συγκροτήματα και ποικιλώνυμα οικονομικά συμφέροντα και θεώρησαν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ο χώρος όπου μπορεί κανείς να μπαινοβγαίνει κατά βούληση. Γί’ αυτούς ισχύει το «εκάς οι βέβηλοι».
Το ΠΑΣΟΚ στη νέα πορεία του πρέπει να μην αποστεί από τις παρακαταθήκες των λόγων του Ανδρέα Παπανδρέου: «Το ΠΑΣΟΚ δεν ιδρύθηκε για να αποτελέσει διάττοντα αστέρα στα δημόσια πράγματα του τόπου. Δεν δωρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια».
-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου