Η προφητική ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου για το σημερινό αδιέξοδο με την Τρόικα

Δεν ξέρω πόσοι το θυμούνται αλλά η πρώτη νομοθετική πρωτοβουλία της τρικομματικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ, το καλοκαίρι του 2012, ήταν το ξήλωμα του νόμου Διαμαντοπούλου για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο για τα μάτια των πρυτάνεων. Ο Γιώργος Παπανδρέου, μαζί με λίγους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, καταψήφισε τις προτεινόμενες διατάξεις, εκφωνώντας μια ομιλία που σήμερα μοιάζει προφητική για το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων της σημερινής κυβέρνησης με την Τρόικα.

Παραθέτω ένα απόσπασμα: (...)Θέλω να πω, και το λέω συνέχεια, πώς ό,τι κι αν κερδίσουμε, για παράδειγμα, στη διαπραγμάτευση που κάνει η κυβέρνηση με τους εταίρους μας, όσο χρόνο και όσα χρήματα αν μας δώσουν οι εταίροι μας, όσο ευνοϊκή και αν γίνει η ευρωπαϊκή πραγματικότητα, πρώτιστη ευθύνη, δική μας ευθύνη, είναι να συνεχίσουμε να αλλάζουμε ριζικά τη χώρα μας.

 Πόσο μάλλον, αν οι ευρωπαϊκές και παγκόσμιες συνθήκες γίνουν πιο δύσκολες. Διότι αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση σπαράσσεται από τις διαφωνίες.


Κάνει ένα μετέωρο βήμα μεταξύ της μεγαλύτερης και αναγκαίας εμβάθυνσης, συνεργασίας, εποπτείας, αλλά και αλληλεγγύης και από την άλλη μεριά, ενός νέου εθνικισμού που αναπτύσσεται, και της αποδόμησης του ευρώ και της ίδιας της Ευρώπης όπως την ξέρουμε.

Γι’ αυτό πρέπει να κατανοήσουμε ότι, οι μεγάλες θεσμικές αλλαγές είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ, αν θέλετε, ώστε να γίνει η Ελλάδα ισχυρή. Να σταθεί στα δικά της πόδια - να σταθούμε στις δικές μας ελληνικές δυνάμεις.

Γιατί η εξάρτησή μας ξεκινά από τις δικές μας αδυναμίες, όχι έξωθεν. Ξεκινά από μια οικονομία που βασίστηκε στον παρασιτισμό, όχι στην πραγματική παραγωγή, από μια παιδεία στραμμένη στην έτοιμη θέση στο Δημόσιο και όχι στην καλλιέργεια των δυνάμεών μας, από την πελατειακή πολιτική που στρέφει τον Έλληνα, τις δυνάμεις του Ελληνισμού, σ’ έναν αέναο ανταγωνισμό για το κυνήγι του μικροσυμφέροντος, της εξουσίας σε βάρος του συνόλου, σε βάρος του κοινού και δημόσιου συμφέροντος, αντί της εδραίωσης βασικών αρχών και δικαιωμάτων για όλους.

 Ας το καταλάβουμε καλά, η οριστική έξοδος της Ελλάδας από την κρίση και η αλλαγή της Ελλάδας, είναι δυο έννοιες αλληλένδετες. Δεν πρόκειται να σωθεί οριστικά η χώρα αν δεν αλλάξει ριζικά. Να ξεριζώσουμε πελατειακές αντιλήψεις, να εδραιώσουμε τα βήματα διαφάνειας που έγιναν παντού, να συνεχιστεί το χτύπημα της διαφθοράς, της σπατάλης, να εδραιωθεί η αξιοκρατία και η λογοδοσία και στα Πανεπιστήμιά μας, να εμπεδώσουμε το αίσθημα δικαίου, της ευνομίας.

 Αν δεν τα κάνουμε αυτά, τότε η χώρα θα παραμείνει με τις παθογένειές της και θα είναι εξαρτημένη από τους ανέμους των καιρών, των αγορών και των εκάστοτε ισχυρών. Γι’ αυτό ξεκινήσαμε, και πριν και μετά το μνημόνιο, να ξεριζώνουμε αυτή την πελατειακή λογική που είναι η βαθύτερη αιτία του προβλήματος. Ένα κράτος που υπηρετεί όχι τους ισχυρούς, αλλά το δημόσιο συμφέρον. Διότι είναι σύμπτωμα, που παραλίγο βεβαίως να μας φέρει στην κατάρρευση, το έλλειμμα και το χρέος. Οι αιτίες είναι βαθύτερες. Αυτές πρέπει να θεραπεύσουμε.

 Αυτό κάναμε και στην τριτοβάθμια παιδεία. Μεγάλες αλλαγές που δεν επιβάλλει κανένα μνημόνιο και καμία τρόικα, για τις οποίες εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι, για να παραδώσουμε βιώσιμη, δικαιότερη την Ελλάδα στα παιδιά μας. (...)Το πρώτο νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση, συμβολίζει δυστυχώς όλα αυτά που θα έπρεπε ν’ αλλάξουν. Αποτελεί μια αντιμεταρρύθμιση. Μας πήγαινε πίσω αντί για μπροστά, αντί να κάνει και άλλες τομές και να συνεχίσει ακόμη περισσότερο να αντιμετωπίζει τα κακώς κείμενα των Πανεπιστημίων.

 Έδωσε ένα κακό μήνυμα, ότι η κυβέρνηση εκφράζει τη βούληση να συνεχίσει την επίπονη προσπάθεια για να μειώσει τα ελλείμματα με βαρύ τίμημα για τον Ελληνικό λαό, φοβάται όμως και δεν έχει την τόλμη ν’ αντιμετωπίσει τα βαθύτερα αίτια.(...) (...)Τρίτον, τη στιγμή που διαπραγματευόμαστε με τους εταίρους μας για την πιο ήπια προσαρμογή, για την αποφυγή των λεγόμενων οριζόντιων μέτρων, ένα βασικό ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΟ μας όπλο θα ήταν η ανάδειξη του μεταρρυθμιστικού έργου που προωθήσαμε και που προωθούμε κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Έχω πει από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα, το 2009, στους εταίρους μας, ότι το θέμα των μισθών και των συντάξεων είναι δευτερεύον μπροστά στη μεγάλη προτεραιότητα να διορθώσουμε στρεβλώσεις, να αντιμετωπίσουμε την αδιαφάνεια, τη διαφθορά, τη σπατάλη, την πελατειακή διαχείριση των υλικών αλλά και των ανθρώπινων πόρων.

Θα έπρεπε να βροντοφωνάζουμε για κάθε μεγάλη θεσμική αλλαγή αντί να την καταργούμε, αποδεικνύοντας έτσι τη βούλησή μας να σπάσουμε αυγά για να βάλουμε τάξη στη χώρα, να αναμορφώσουμε βασικούς και καίριους θεσμούς, όπως της Παιδείας, να γίνει η Ελλάδα στο μέλλον μια χώρα ισχυρή, βιώσιμη, χωρίς την ανάγκη συνεχούς αιμοδοσίας. Εσείς κάνατε το αντίθετο. Δώσατε στους εταίρους μας το μήνυμα ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να υποκύψει στις βουλήσεις κάθε κακώς εννοούμενης συντεχνίας, κάθε ειδικού συμφέροντος. Και αυτό ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ και τη διαπραγματευτική μας θέση.(...)