του Σταύρου Σταυρόλαιμου
Επίκαιρο: «Κατά το ΠΑΣΟΚ, φταίει ο Παπανδρέου για το γεγονός ότι δεν έστησε παγίδα (απίθανο, ε;) στον Σαμαρά και όχι ο ίδιος ο Σαμαράς που γύρισε πλάτη στη χώρα για να μην αναλάβει το πολιτικό κόστος. Αυτό σημαίνει για το ΠΑΣΟΚ πολιτική στάση ευθύνης. Να στήνεις παγίδες και να ψηφίζουν οι αντίπαλοι με το ζόρι, αντί να δώσουν -ως οφείλουν- τον υπέρ πάντων αγώνα με όποιο κόστος».
Για το αν υπήρχε χρόνος είτε για εκλογές είτε για δημοψήφισμα αρκεί να υπενθυμιστεί ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: χωρίς εκλογές ή δημοψήφισμα, η εκταμίευση της πρώτης δόσης του Μηχανισμού Στήριξης στην Ελλάδα, μετά από όλες τις απαραίτητες διαδικασίες έγκρισης (Ε.Ε. και ΔΝΤ), ολοκληρώθηκε μόλις στις 18 Μαΐου 2010 το μεσημέρι. Λίγες μόνο ώρες πριν τη λήξη του ομολόγου των 8,5 δισ. στις 19 Μαΐου 2010 που, χωρίς την εκταμίευση θα σήμαινε την βίαιη χρεωκοπία της χώρας.
Η κυβέρνηση είχε τη νωπή λαϊκή εντολή των εκλογών του Οκτωβρίου 2009. Η διαχείριση της ελληνικής κατάστασης άρχισε να βγαίνει εκτός ελέγχου, λόγω της αναβλητικότητας της Ε.Ε. και των επίμονων επιθέσεων των διεθνών αγορών, από τις αρχές Μαρτίου 2010.
Δεδομένου ότι στα μέσα Μαΐου η χώρα θα αντιμετώπιζε αξεπέραστο πρόβλημα εξυπηρέτησης του χρέους της από τη στιγμή που τα spreads δανεισμού από τις αγορές καθίσταντο κάθε μέρα και πιο απαγορευτικά, αυτό σήμαινε ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε στη διάθεσή της μόνο δύο μήνες για να πείσει την Ε.Ε. να δημιουργήσει μηχανισμό στήριξης που θα κάλυπτε το τεράστιο πρόβλημα δανειοδότησης του ελληνικού χρέους. Το γεγονός ότι αυτό τελικά επετεύχθη και στήθηκε σε χρόνο χωρίς ιστορικό προηγούμενο για τα δεδομένα της Ε.Ε. ο Μηχανισμός Στήριξης που εξασφάλισε στην Ελλάδα το ιλιγγιώδες ποσό των 110 δισ. και μάλιστα σε μία συντηρητικοκρατούμενη Ε.Ε. που στην αρχή δεν ήθελε να δώσει ούτε σεντ, συνιστά ιστορική και σωτήρια για τη χώρα ελληνική επιτυχία.
Προκήρυξη εκλογών ή διενέργεια δημοψηφίσματος θα συνεπαγόταν εκείνη τη στιγμή απαγορευτική απώλεια τεράστιου - και εξαιρετικά πολύτιμου - διαπραγματευτικού χρόνου.
Για να γίνει δημοψήφισμα, χρειαζόταν τότε (το 2010) ψήφιση εφαρμοστικού της σχετικής συνταγματικής διάταξης νόμου. Χρειαζόταν δηλαδή ακόμη περισσότερος χρόνος. Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2011. Για αυτό και τον Οκτώβριο του 2011 ο Γ. Παπανδρέου είχε τη δυνατότητα να προτείνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Θα ήταν πολιτικά πολύ βολική για την κυβέρνηση Παπανδρέου η προκήρυξη εκλογών, ή η προκήρυξη δημοψηφίσματος ή ακόμα και η ψήφιση του πρώτου Μνημονίου με 180 ψήφους. Αλλά το ρίσκο ήταν εθνικά απαγορευτικό: και κανείς δεν δικαιούται να παίζει τις τύχες της χώρας στα ζάρια. Για να γίνουν τα δύο πρώτα χρειαζόταν χρόνος που δεν υπήρχε. Και για να γίνει το τρίτο χρειαζόταν υπεύθυνη αντιπολίτευση. Που και αυτή δεν υπήρχε – κανείς, απολύτως κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα υπήρχαν αρκετοί βουλευτές της αντιπολίτευσης που θα στήριζαν το πρώτο Μνημόνιο για να ψηφιστεί με 180 ψήφους.
Άλλωστε, οι στενότεροι συνεργάτες του τότε αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχουν αποκαλύψει ότι ο κ. Σαμαράς είχε αποφασίσει να μην το ψηφίσει αρκετές μέρες πριν τη ψηφοφορία: «μας το ανακοίνωσε 3 μέρες πριν, μας είπε να το κρατήσουμε για να μην βγει στον τύπο και αρχίσει να γίνεται αυτή η σπέκουλα» (βλ. Χρ. Λαζαρίδης, από 33’30’’ στο ακόλουθο βίντεο:
http://folders.skai.gr/main/theme?id=305&locale=el
Και πάλι: κανείς δεν δικαιούται και για κανένα λόγο να παίζει τις τύχες της χώρας στα ζάρια. Η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να μην ακολουθήσει την ιστορική πεπατημένη στη χώρα της αποφυγής του πολιτικού κόστους αποτέλεσε πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο που βοήθησε την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της.
Επίκαιρο: «Κατά το ΠΑΣΟΚ, φταίει ο Παπανδρέου για το γεγονός ότι δεν έστησε παγίδα (απίθανο, ε;) στον Σαμαρά και όχι ο ίδιος ο Σαμαράς που γύρισε πλάτη στη χώρα για να μην αναλάβει το πολιτικό κόστος. Αυτό σημαίνει για το ΠΑΣΟΚ πολιτική στάση ευθύνης. Να στήνεις παγίδες και να ψηφίζουν οι αντίπαλοι με το ζόρι, αντί να δώσουν -ως οφείλουν- τον υπέρ πάντων αγώνα με όποιο κόστος».Για το αν υπήρχε χρόνος είτε για εκλογές είτε για δημοψήφισμα αρκεί να υπενθυμιστεί ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: χωρίς εκλογές ή δημοψήφισμα, η εκταμίευση της πρώτης δόσης του Μηχανισμού Στήριξης στην Ελλάδα, μετά από όλες τις απαραίτητες διαδικασίες έγκρισης (Ε.Ε. και ΔΝΤ), ολοκληρώθηκε μόλις στις 18 Μαΐου 2010 το μεσημέρι. Λίγες μόνο ώρες πριν τη λήξη του ομολόγου των 8,5 δισ. στις 19 Μαΐου 2010 που, χωρίς την εκταμίευση θα σήμαινε την βίαιη χρεωκοπία της χώρας.
Η κυβέρνηση είχε τη νωπή λαϊκή εντολή των εκλογών του Οκτωβρίου 2009. Η διαχείριση της ελληνικής κατάστασης άρχισε να βγαίνει εκτός ελέγχου, λόγω της αναβλητικότητας της Ε.Ε. και των επίμονων επιθέσεων των διεθνών αγορών, από τις αρχές Μαρτίου 2010.
Δεδομένου ότι στα μέσα Μαΐου η χώρα θα αντιμετώπιζε αξεπέραστο πρόβλημα εξυπηρέτησης του χρέους της από τη στιγμή που τα spreads δανεισμού από τις αγορές καθίσταντο κάθε μέρα και πιο απαγορευτικά, αυτό σήμαινε ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε στη διάθεσή της μόνο δύο μήνες για να πείσει την Ε.Ε. να δημιουργήσει μηχανισμό στήριξης που θα κάλυπτε το τεράστιο πρόβλημα δανειοδότησης του ελληνικού χρέους. Το γεγονός ότι αυτό τελικά επετεύχθη και στήθηκε σε χρόνο χωρίς ιστορικό προηγούμενο για τα δεδομένα της Ε.Ε. ο Μηχανισμός Στήριξης που εξασφάλισε στην Ελλάδα το ιλιγγιώδες ποσό των 110 δισ. και μάλιστα σε μία συντηρητικοκρατούμενη Ε.Ε. που στην αρχή δεν ήθελε να δώσει ούτε σεντ, συνιστά ιστορική και σωτήρια για τη χώρα ελληνική επιτυχία.
Προκήρυξη εκλογών ή διενέργεια δημοψηφίσματος θα συνεπαγόταν εκείνη τη στιγμή απαγορευτική απώλεια τεράστιου - και εξαιρετικά πολύτιμου - διαπραγματευτικού χρόνου.
Για να γίνει δημοψήφισμα, χρειαζόταν τότε (το 2010) ψήφιση εφαρμοστικού της σχετικής συνταγματικής διάταξης νόμου. Χρειαζόταν δηλαδή ακόμη περισσότερος χρόνος. Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2011. Για αυτό και τον Οκτώβριο του 2011 ο Γ. Παπανδρέου είχε τη δυνατότητα να προτείνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Θα ήταν πολιτικά πολύ βολική για την κυβέρνηση Παπανδρέου η προκήρυξη εκλογών, ή η προκήρυξη δημοψηφίσματος ή ακόμα και η ψήφιση του πρώτου Μνημονίου με 180 ψήφους. Αλλά το ρίσκο ήταν εθνικά απαγορευτικό: και κανείς δεν δικαιούται να παίζει τις τύχες της χώρας στα ζάρια. Για να γίνουν τα δύο πρώτα χρειαζόταν χρόνος που δεν υπήρχε. Και για να γίνει το τρίτο χρειαζόταν υπεύθυνη αντιπολίτευση. Που και αυτή δεν υπήρχε – κανείς, απολύτως κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα υπήρχαν αρκετοί βουλευτές της αντιπολίτευσης που θα στήριζαν το πρώτο Μνημόνιο για να ψηφιστεί με 180 ψήφους.
Άλλωστε, οι στενότεροι συνεργάτες του τότε αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχουν αποκαλύψει ότι ο κ. Σαμαράς είχε αποφασίσει να μην το ψηφίσει αρκετές μέρες πριν τη ψηφοφορία: «μας το ανακοίνωσε 3 μέρες πριν, μας είπε να το κρατήσουμε για να μην βγει στον τύπο και αρχίσει να γίνεται αυτή η σπέκουλα» (βλ. Χρ. Λαζαρίδης, από 33’30’’ στο ακόλουθο βίντεο:
http://folders.skai.gr/main/theme?id=305&locale=el
Και πάλι: κανείς δεν δικαιούται και για κανένα λόγο να παίζει τις τύχες της χώρας στα ζάρια. Η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να μην ακολουθήσει την ιστορική πεπατημένη στη χώρα της αποφυγής του πολιτικού κόστους αποτέλεσε πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο που βοήθησε την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου