Η υπόθεση της ΕΡΤ ανέδειξε με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο δύο ζητήματα
Το πρώτο ζήτημα είναι ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς του κ. Σαμαρά. Με μια πολιτική διαδρομή διανθισμένη από ακατανόητες και αψυχολόγητες επιλογές, με συχνές αλλαγές, με συμπεριφορές τυχοδιωκτικές, μοιάζει σαν να 'χει ανάγκη από θεαματικές κινήσεις και στο τέλος καταφέρνει να βάζει αυτογκόλ. Σχεδόν ένα χρόνο τώρα η επαναδιαπραγμάτευση, με την οποία εκλέχτηκε ο κ. Σαμαράς, πήγε περίπατο και το μεταρρυθμιστικό «σχέδιο» έκανε το ξεκίνημά του με το κλείσιμο σε ένα βράδυ της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, με μια τακτική που μάλλον δεν θυμίζει Δημοκρατία. Το λεγόμενο «new deal» που συνίστατο σε μια ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό, με παράλληλη δικαιότερη κατανομή των βαρών, έγινε σύντομα «last year» story. Και αντ’ αυτού η Κυβέρνηση σέρνεται χωρίς ατζέντα, πίσω από τις εξελίξεις, διαχειριζόμενη ήττες, ειδικά την τελευταία περίοδο, και τον φόβο του εθνικού νομίσματος.
Το δεύτερο ζήτημα είναι ο ρόλος του άβουλου και άκακου συνέταιρου που έχουν επιλέξει μέχρι τώρα για τους εαυτούς τους, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Και τα δύο κόμματα μπήκαν στην Κυβέρνηση για δύο σκοπούς: Ο ένας, η παραμονή μας στο ευρώ. Και ο δεύτερος, η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Το ΠΑΣΟΚ πρότεινε πολύ σωστά τον Ιούνιο του '12 την εθνική ομάδα επαναδιαπραγμάτευσης. Ήταν μια ενδεδειγμένη λύση που φαινόταν υπεύθυνη απέναντι σε όσους (τότε, τουλάχιστον) έλεγαν πως θα σκίσουν το μνημόνιο ακόμη και αν αυτό μπορούσε να μας οδηγούσε στην έξοδο από το ευρώ. Και ήταν μια λύση που εξέφραζε επίσης την πλειοψηφία των πολιτών. Παρ' όλα αυτά, η πρόταση ξεχάστηκε πολύ σύντομα και το ΠΑΣΟΚ μάλλον δεν ήθελε να κακοκαρδίσει τον κ. Σαμαρά. Όμως, άβουλο παρέμεινε όταν σιγά-σιγά άρχισαν να ξηλώνονται οι αλλαγές που είχε κάνει με τον Σαμαρά να συνεχίζει μια φαύλη δεξιά πολιτική, στη δημόσια διοίκηση, στο νόμο για την ιθαγένεια, στο αντιρατσιστικό, στα νέα χαράτσια ύψους 12 δισ. κ.λπ. Ακόμη και σήμερα που ο Σαμαράς κλείνει την ΕΡΤ σε ένα βράδυ, ως άλλος Καραμανλής που έκλεισε σε ένα βράδυ τη Βουλή και με μια τακτική που μάλλον δε συνάδει με ένα δημοκρατικό πολίτευμα, το ΠΑΣΟΚ με διστακτικότητα βάζει το αυτονόητο και σπανιότατα υπερασπίζεται την πραγματική μεταρρυθμιστική του προσπάθεια.
Στον αντίποδα αυτών υπάρχει μια κοινωνία που αγωνιά, που περιμένει. Που θέλει ξεκάθαρες απόψεις και απεχθάνεται τα στρογγυλέματα. Με συγκεκριμένο σχέδιο και στρατηγική. Μια κοινωνία που έχει ανάγκη ένα δημιουργικό σοκ. Ένα «new deal» στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μέτωπο. Μια νέα και συνολική αναδιανομή βαρών και παραγόμενου εισοδήματος.
Αυτά πρέπει να είναι ο πυρήνας μιας κεντροαριστεράς με άποψη και με ρόλο. Που παίρνει πρωτοβουλίες, τολμά, θέτει τους όρους του «παιχνιδιού». Που πιστεύει στον εαυτό της και στο ότι η Ιστορία δεν της έχει προσδώσει το ρόλο του κομπάρσου. Μιας άλλης κεντροαριστεράς από τη σημερινή σκιά του εαυτού της. Με ευρύτατες κοινωνικές συμμαχίες. Που δε θα αρκεστεί σε συνενώσεις προσώπων και σχηματισμών, αλλά θα βάλει τα ουσιαστικά ζητήματα και θα ενσωματώσει δεκάδες προσωπικότητες και πολιτικούς σχηματισμούς που αυτή τη στιγμή απέχουν.
Οι εξελίξεις αυτών των ημερών επιβεβαιώνουν την ανάγκη για περισσότερη κεντροαριστερά. Ανάμεσα στον τυχοδιωκτισμό και τις συνεχείς κωλοτούμπες Σαμαρά-Τσίπρα.
*Ο Οδυσσέας Κορακίδης είναι Δημοτικός Σύμβουλος Αλίμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου