Μαριλένα Κοππά : "Η συζήτηση που δεν έγινε"

Άρθρο στη "Free Sunday"

Η δολοφονία δύο μελών της Χρυσής Αυγής, 22 και 26 χρονών, στο Νέο Ηράκλειο μας θύμισε με δραματικό τρόπο ότι η βία γεννά τη βία, αλλά δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τη βία.
Το φαινόμενο της έξαρσης της ακροδεξιάς δεν είναι μια ελληνική αποκλειστικότητα. Η έξαρση της ξενοφοβικής εξτρεμιστικής Δεξιάς αποτελεί στοιχείο της Ευρώπης της κρίσης, αν και δεν περιορίζεται στις χώρες του Nότου, που αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα.
Το ζήτημα αποκτά, όμως, νέες διαστάσεις με τις ευρωεκλογές μπροστά μας, με τα ακροδεξιά μορφώματα να αναμένεται ότι θα κάνουν θραύση σε μια σειρά από χώρες: Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Σουηδία, Ελλάδα, Βρετανία, Ουγγαρία, Φινλανδία. Αλλά αυτή είναι μια «πανευρωπαϊκή ανησυχία», που αφορά την κρίση και τις συνέπειές της. Σε εθνικό επίπεδο, δυστυχώς, παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, το διακύβευμα δείχνει να είναι για πολλούς πού θα πάει η ψήφος της Χρυσής Αυγής, ή πώς θα ικανοποιήσουμε την ξενοφοβία με «καθωσπρεπισμό».

Στην εθνική δημόσια σφαίρα, κοινωνικά, η βία είναι ένα χαρακτηριστικό που αποδοκιμάζεται, περισσότερο για να απο-νομιμοποιηθεί ένας συγκεκριμένος κομματικός μηχανισμός και, εάν είναι δυνατόν, δύο, με βάση τη λογική των δύο άκρων. Για τη βία κατά των μεταναστών δεν μιλάμε. Άλλωστε, χρειάστηκε η δολοφονία του Έλληνα Παύλου Φύσσα για να ξεσηκωθούμε. Τα θύματα της Χρυσής Αυγής, που είναι μετανάστες, τα αντιμετωπίζουμε βασικά στην καλύτερη περίπτωση ως «πρόβλημα» ή «πρόκληση» και στη χειρότερη ως «θύτες».
Στο πλαίσιο αυτού του ουσιαστικά ψηφοθηρικού ανταγωνισμού έχουμε μια αστεία προσπάθεια, από συγκεκριμένες και διακριτές πλευρές, «αναλογίας» του ΠΑΣΟΚ με τη Χρυσή Αυγή ως «εγκληματικών οργανώσεων». Έχουμε παράλληλα μια επικίνδυνη, ανιστόρητη και ανοίκεια θεωρία ενός συνταγματικού τόξου χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, από τη ΝΔ.
Όσοι από εμάς θεωρούμε τους εαυτούς μας προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες απομένει να τοποθετηθούμε συγκεκριμένα, γιατί εκκρεμεί μια συζήτηση που δεν έχει γίνει.
Δηλαδή:
• Ποια είναι η ευθύνη όλων μας προς τα θύματα του φασισμού, τους μετανάστες, πρώτης και δεύτερης γενιάς.
• Ποια είναι η ευθύνη μας, και όχι απλά το κόστος της λεγόμενης «υποδοχής» έναντι όσων αιτούνται άσυλο.
• Μια τοποθέτηση στο ζήτημα του κράτους δικαίου, εάν δηλαδή αφορά εθνικά ή ανθρώπινα δικαιώματα.
• Μια τοποθέτηση για το παρακράτος και εάν αυτό υπάρχει ή πρόκειται για θεωρία συνομωσίας.
Όσο η συζήτηση αυτή εκκρεμεί, η άκρα Δεξιά έχει επιλογές:
α) Μετεξέλιξη της Χρυσής Αυγής σ’ εθνικιστικό κόμμα που θα έχει μια περισσότερο «χαλαρή διασύνδεση» με τις παραστρατιωτικές πρωτοβουλίες ή τις λεγόμενες «αυθόρμητες» αντιδράσεις πολιτών κατά τα ιταλικά και ουγγρικά πρότυπα, με bonus τη δυνατότητα της ΝΔ να μπορεί να συνομιλεί με αυτή τη θρυλούμενη «σοβαρή» Χρυσή Αυγή.
β) Τη διαδοχή της Χρυσής Αυγής από ένα άλλο πολιτικό μόρφωμα που θα κάνει χρήση «των μαρτύρων του αγώνα», προκειμένου να αυξήσει τα αντισυστημικά διαπιστευτήρια του λεγόμενου εθνικιστικού κινήματος, αλλάζοντας ενδεχομένως την τακτική του, προκειμένου να μην έχουμε νέες συλλήψεις, να αποκατασταθεί η σχέση με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να μην κινδυνέψει, ξανά, η κρατική χρηματοδότηση.
Γενικά, παρατηρείται ένας αξιοθρήνητος ανταγωνισμός στα πόδια μιας κοινωνίας που φοβάται, με την ελπίδα ότι εκείνοι που νιώθουν ότι τα χάνουν όλα θα κάνουν μια περισσότερο mainstream επιλογή.
Ουσιαστικά, η εκλογική σκοπιμότητα κυριαρχεί. Η πολιτική συζήτηση, ακόμη ΕΚΚΡΕΜΕΙ.