ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ Μπ​ορούμε? σχολιο μας:με ποιους?

Είναι γνωστό ότι, αυτή την περίοδο, κρίνεται αν με την λήξη του δεύτερου «προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας» θα επακολουθήσει άλλο ή θα αποκαταστήσουμε τον φυσιολογικό τρόπο χρηματοδότησης της χώρας μας και την δημοσιονομική μας κυριαρχία. Κρίνεται αν θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε από την «τρόικα» ή αν θα γυρίσουμε στις αγορές. Κρίνεται δηλαδή αν, εν ονόματι της «βιωσιμότητας» του δημοσίου χρέους μας, θα συνεχίσουμε με την ίδια συνταγή: περικοπές μισθών και συντάξεων, περισσότεροι φόροι και απαξίωση των περιουσιών. Κάτι από αυτά ή και όλα αυτά μαζί. Ή αν θα δώσουμε τη μάχη κατά της ύφεσης και της ανεργίας ώστε να πετύχουμε την κοινωνική, οικονομική και, τελικά, πολιτική σταθεροποίηση. Και την ίδια τη μείωση όχι μόνο του δημοσίου χρέους, αλλά και των χρεών των νοικοκυριών. Αυτή την επιλογή έχουμε μπροστά μας. Είναι ή δεν είναι η «μητέρα όλων των μαχών»;


Οι συμπατριώτες μας, με τις μεγάλες θυσίες και προσπάθειές τους, εξασφάλισαν την πρώτη, βασική προϋπόθεση επανάληψης της ομαλής χρηματοδότησης της χώρας: απάλειψαν το «πρωτογενές έλλειμμα». Σε χρόνο ρεκόρ! Και απομένει να διασφαλιστεί η δεύτερη, βασική προϋπόθεση: η εκπόνηση και εφαρμογή ενός δικού μας, ρεαλιστικού προγράμματος οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης που θα έπειθε ότι δεν θα κυλήσουμε  ποτέ ξανά, σε πορεία κατάρρευσης. Αλλά το βάρος αυτό πέφτει στις πλάτες των κομμάτων μας, της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Είναι δική τους δουλειά. Μόνο που δεν τη κάνουν.

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ

Αίσθηση μου είναι ότι η κατεστημένη πολιτική τάξη πραγμάτων δεν έχει και δεν ετοιμάζει αυτό, το δικό μας πρόγραμμα που τόσο χρειαζόμαστε. Δείχνει συμβιβασμένη με την ιδέα μιας «επιμήκυνσης του μνημονίου» με απροσδιόριστη ημερομηνία λήξης. Ανέχεται να συζητείται ανοιχτά από τους σημερινούς δανειστές μας το «νέο μνημόνιο» και το περιεχόμενό του, αποφεύγοντας να ξεκαθαρίσει ότι δεν το θέλουμε. Προδικάζει τη λάθος συνέχεια και δεν δουλεύει για τη σωστή.

Και τι κάνουν άραγε τα κόμματά μας; Μα, ασχολούνται με τα δικά τους. Καυγαδίζουν για οτιδήποτε αφορά στα ίδια, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ότι αφορά σε μας. Επιδιώκουν τη φθορά του αντιπάλου τους και αμελούν την υποχρέωσή τους απέναντί μας να γίνουν τα ίδια χρησιμότερα. Ρητορικές συγκρούσεις, μέχρις εσχάτων, για όσα χάσαμε, πάρεργο η δουλειά για να μη χάσουμε περισσότερα. Και, μοιραία, ούτε σκέψη για μια κυβερνητική σύμπραξή τους με σκοπό την αποτροπή του τρίτου προγράμματος / μνημονίου. Σκέψη που, εάν την υιοθετούσαν, θα διασφάλιζαν, σε μεγάλο βαθμό, την θετική έκβαση της «μητέρας όλων των μαχών».

Αυτή η στάση των κομμάτων μας έχει ως αποτέλεσμα οι συμπατριώτες μας να αισθάνονται σήμερα ότι δεν έχουν τι να ψηφίσουν, με τους πιο απελπισμένους, να κυλάνε σε καταστροφικές για τους ίδιους (και για όλους μας) επιλογές. Ασφαλώς, κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν εξηγήσεις για τη στάση τους. Εμείς όμως, ως Έλληνες δημοκράτες, θα ήμασταν ασυγχώρητοι αν, περιμένοντας τις εξηγήσεις αυτές, παραμέναμε άπρακτοι, οιονεί τηλεθεατές μιας επερχόμενης ήττας. Σ’ αυτό το πολιτικό μαύρο πρέπει να βάλουμε τέλος.

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι επιλογή μας δεν μπορεί να είναι η διαχείριση της ήττας, αλλά ο αγώνας για την νίκη. Όλοι αισθανόμαστε την ανάγκη να φυσήξει, επιτέλους  ένας άνεμος ελπίδας στο τόπο μας. Ένα δημοκρατικό ρεύμα πατριωτισμού, δημιουργικότητας και αλληλεγγύης. Βεβαίως, με επίγνωση των αιτίων της κατάρρευσης που βιώσαμε, ώστε να μην την ξαναζήσουμε. Ορίζοντας όμως, πριν απ όλα, τις συνθήκες της καθημερινής  ζωής που θέλουμε να ζήσουμε, ώστε να αρχίσουν να ξαναγίνονται ανθρώπινες. Αυτή είναι η ουσία ενός προγράμματος φιλολαϊκών αλλαγών που χρειάζεται να προετοιμάσουμε, να συζητήσουμε, να βάλουμε μπροστά και να πετύχουμε. Η στιγμή είναι τώρα!

Οι βασικές φιλολαϊκές αλλαγές που είναι απαραίτητες είναι γνωστές: εκπαιδευτικό σύστημα υψηλής ποιότητας, Δημόσια Διοίκηση ικανή να προασπίζει το εθνικό και δημόσιο συμφέρον, αποτελεσματική απονομή της Δικαιοσύνης, δίκαιη και λογική φορολογία, βιώσιμη κοινωνική ασφάλιση, περιφερειακή ανασυγκρότηση της χώρας. Σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο πάντα, που θα εμπέδωνε την ελευθερία, την ισότητα και την ασφάλεια όλων μας. Στην πραγματικότητα, αυτό που χρειαζόμαστε – και μας λείπει – είναι η πολιτική προώθησης των αλλαγών αυτών.  

«Ακατόρθωτο» θα πουν αμέσως οι απαισιόδοξοι. Αμφισβητώντας  ότι διαθέτουμε επάρκεια  θέλησης, γνώσης, δύναμης και εντιμότητας. Λες και νοσταλγούμε όλοι την χαύνωση και την παρακμή που οδήγησαν στο γκρεμό. Αμφισβητώντας την ικανότητά μας να υποτάξουμε την ιδιώτευση στο δημόσιο συμφέρον. Λες και τα αδύναμα στρώματα και η μεσαία τάξη, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δηλαδή, τρέφει ακόμα φρούδες ελπίδες και τρέφεται από αυτές. Αμφισβητώντας, τελικά, την δυνατότητά μας να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι τη μοίρα μας. Σ ‘ αυτή την μοιρολατρία δεν προσχωρούμε ποτέ και με τίποτα!

Ξέρουμε ότι η προσπάθεια δεν θα είναι εύκολη. Το αίτημα όμως για πολιτικό άσπρο είναι, περίπου, παλλαϊκό. Αυτή η μεγάλη δύναμη, εάν δεν σκορπιστεί σε μικρά, άτοπα και άκαιρα μπορεί να βρει και να δώσει την λύση. Ας συνομολογήσουμε λοιπόν, ως Έλληνες δημοκράτες,  ότι οι γέφυρες με τον κακό μας εαυτό έχουν γκρεμιστεί. Και η απόφασή μας να πάμε μπροστά είναι αμετάκλητη.