Ο «νεολαίος» Α. Παπαγόρας τα είπε έξω απ’τα δόντια

Με μια ομιλία-ποταμό το μέλος της Κ.Ε. Νεολαίας ΠΑΣΟΚ Αντώνης Παπαγόρας, που πρόσφατα αρθρογράφησε στη smartpost, αψήφησε τα …πλαστικά σκηνικά και τις μισοάδειες καρέκλες της «παρωδίας» που διαδραματίστηκε το ΣΚ σε μικρή βοηθητική αίθουσα του ΣΕΦ και μίλησε έξω από τα δόντια. Με αυθεντικό πολιτικό λόγο και περιεχόμενο ουσίας εξέθεσε ακόμη περισσότερο τα …κενά αέρος των απελπιστικών κινήσεων τύπου «Ελιάς» και λοιπών αγροτουριστικών εμπνεύσεων ενώ η ομιλία αναπαράχθηκε αρκετά στο facebook και άλλα μέσα.

Ολόκληρη η ομιλία του 28χρονου Α. Παπαγόρα όπως δημοσιεύθηκε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook:

Ζούμε σε μία μακρά πολιτική περίοδο όπου ο πολιτικός προσδιορισμός δεν γίνεται βάση των αξιών, των ιδεολογιών αλλά με βάση φαιδρά διλήμματα.

Το εθνικό δίλημμα είναι το Μνημόνιο  – Αντιμόνιο το οποίο δεν δίνει καμία απάντηση ούτε σε θεωρητικό αλλά ούτε σε πρακτικό επίπεδο.


Αν κατάφερε κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση όχι ενώνοντας με το πρόγραμμά του τον λαό αλλά χωρίζοντάς τον.

Με συνεχή ρητορική διαχωρισμού, όποιος δεν είναι αντιμνημονιακός είναι ταυτόχρονα και προδότης και συγκρίνεται με τον Τσολάκογλου.

Δεν έχουν καταλάβει μάλλον ούτε οι ίδιοι ότι αυτού του είδους η «εκπαίδευση» του ελληνικού λαού θα τους φέρει προ ευθυνών, που ούτε σε αυτούς θα αναλογούν αλλά θα έχουν αναλάβει να επωμιστούν.

Δεν κάνει όμως καλό ούτε στην κοινωνία που δεν έχει πάψει να διχάζεται αλλά ούτε και στην προσπάθεια της χώρας να βγει από την κρίση.

Την ίδια στρατηγική ακολουθούν πολλοί χώροι οι οποίοι ως διάττοντες αστέρες έχουν προκύψει στην πολιτική ζωή.

Προσωποπαγή σχήματα τα οποία προσπαθούν να πάρουν πολιτικό αέρα εφήμερα ψαρεύοντας στα θολά νερά μεταξύ χρεωκοπίας και πραγματικότητας.

Όλη αυτή η κατάσταση, αυτού του είδους η ρητορική, σε συνδυασμό με την ύπαρξη της οικονομικής κρίσης αλλά και το ότι η δημοκρατία μας έχει πολλά ελλείμματα που δεν κατάφερε να «γεμίσει» η μεταπολίτευση, έφεραν και την άνοδο της ακροδεξιάς και των ιδεολογιών του φασισμού και του ναζισμού.

Ιδεολογίες που είναι γνήσια τέκνα του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού που κανένας όμως από αυτούς δεν πολεμά στην βάση του.

Παρά φωνάζει ευχολόγια και τσιτάτα, θεωρώντας ότι έκανε και σήμερα το χρέος του να πράξει δήθεν ουμανιστικά και που του δίνουν την δυνατότητα να πέσει στο κρεβάτι για ύπνο πιστεύοντας ότι αλλάζει τον κόσμο.

Πίσω από αυτά κρύβεται και η Χρυσή Αυγή που δηλώνουν αντιμνημονιακοί, εθνικιστές και όχι ναζιστές και αρχαιολάτρεις στους συμβολισμούς.

Και αφού έκανα το χρέος μου, λέγοντας πράγματα που πιστεύω, να κράξω αυτούς που από ότι καταλαβαίνω, μας αρέσει όλους να κράζουμε, ας έρθω και στα δικά μας.

Το ζήτημα για εμάς είναι το τι κάνουμε εμείς. Όλοι οι άλλοι ας κάνουν ό,τι κάνουν. Το ζήτημα είναι το γιατί τους δίνουμε εμείς τον χώρο να το κάνουν.

Αυτοί λοιπόν βρήκαν τον χώρο επειδή εμείς χάσαμε την πολιτική. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Απέναντι στους ψευτοδιαχωρισμούς, τις προκλήσεις και τις ανιστόρητες πολιτικές πρακτικές δεν αντιτάχθηκε πολιτική απάντηση ή έστω μία αφήγηση.

Σήμερα παριστάμεθα σε μία ακόμα απολίτικη διαδικασία.

Ποιοι αλήθεια είμαστε σήμερα εδώ; Η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε το ΠΑΣΟΚ και άνθρωποι που μια ζωή κινούντο περί το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στις τελευταίες εκλογές.

Ποιοι είναι λοιπόν όλοι αυτοί;

Με ποιον τρόπο και ποια διαδικασία συμμετέχουν;

Πως καθορίζεται η αντιπροσώπευσή τους;

Με αυτή τη λογική δικαιούμαι να κάνω και εγώ μία ομάδα, μόνο με καμιά εικοσαριά άτομα από το σόι μου (δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι από αυτούς αριθμούν και πολύ περισσότερα) και να πω «Γεια σας ήρθα».

Δώστε μου τώρα και αντιπροσώπευση, κάντε με και ισότιμο συνομιλητή και να έρχεται να συναποφασίζετε η γιαγιά μου που είναι 85 χρονών.

Ζωή να έχει η γυναίκα!

Η πολιτική ζωή δεν κινείται έτσι. Εμείς εδώ δεν κάνουμε πολιτική.

Διαδικασίες για τις διαδικασίες κάνουμε και απλά φτιάχνουμε μία ατζέντα ότι κάτι γίνεται.

Τίποτα δεν γίνεται!

Λέμε ότι πάμε να κάνουμε διεύρυνση.

Οι διευρύνσεις γίνονται και σε επίπεδο προσώπων αλλά κυρίως σε επίπεδο πολιτικών.

Διευρύνουμε τους πολιτικούς μας ορίζοντες αλλά για κάποιον λόγο και αυτό.

Η πολιτική κινείται γύρω από συμφέροντα. Εξαρτάται ποια συμφέροντα θέλουμε να εξυπηρετούμε. Του λαού ή άλλα;

Οι πολιτικές διευρύνσεις λοιπόν, για να απαντήσω και σε κάτι που διέρρευσε από το χτεσινό πολιτικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, γίνονται για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα του λαού και πάντα με αυτόν τον γνώμονα γίνονταν από το κίνημα και φυσικά καρποφορούσαν.

Τι νέο ακούσαμε τόσο καιρό που βαυκαλιζόμαστε όλοι μεταξύ μας;

Ψελλίζεται κάτι για την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Βεβαίως και ναι στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Γενικώς και αορίστως;

Ιδιωτική πρωτοβουλία είναι και το μπακάλικο της γειτονιάς, ο αυτοαπασχολούμενος, η μικρή και μεσαία επιχείρηση.

Ιδιωτική πρωτοβουλία είναι και τα εργοδοτικά και εκδοτικά συμφέροντα.

Για ποια ιδιωτική πρωτοβουλία μιλάμε;

Για την ανανέωση των αδειών των καναλιών που δεν πλήρωσαν ποτέ και τίποτα για αυτές και τις πήραν παράτυπα, μέχρι που οι συχνότητες δεν θα έχουν κανένα πλέον νόημα όσο προχωρούμε στην εποχή του ίντερνετ;

Για το αφορολόγητο των διαφημίσεων την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού στενάζει από παράλογα φορολογικά βάρη;

Ή μήπως μιλάμε για αυτή που αναλαμβάνει επιχειρήσεις που πριν κατείχε το Δημόσιο και η ιδιοτικοποίησή τους δεν ανοίγει παράλληλα την αγορά αλλά κλείνει ακόμα και την όποια παράλληλη αγορά; βλέπε ΟΠΑΠ.

Ο ρόλος του Δημοσίου ποιος είναι σε όλα αυτά; Παρατηρεί απλώς;

Υπάρχει ένοια του Δημοσίου χωρίς συνδικαλισμό;

Άκουσα τους περισσότερους να τον στοχοπειούν συνολικά.

Δηλαδή όσο πήραμε – πήραμε από τον συνδικαλισμό τόσο χρόνια και τώρα δεν μας αρέσει και το πετάμε;

Φτάσαμε στο σημείο να στέλνουμε στα δικαστήρια συνδικαλιστές που είχε αποσπάσει το ΠΑΣΟΚ και άλλους βασισμένοι σε καταγγελίες της Δεξιάς.

Αν δεν μας αρέσει το μοντέλο συνδικαλισμού που υπάρχει να συζητηθεί η αλλαγή του.

Αλλά δεν μπορεί να βάλλεται σε τέτοιο βαθμό που να πλήττεται η σημασία του.

Μιλάω για Δημόσιο και όχι για Κράτος

Το Κράτος μπορεί να εκπροσωπεί την έννοια του Δημοσίου αλλά σκέτο το Κράτος μπορεί να εκπροσωπεί ό,τι θέλουν κάποιοι.

Σε άρθρο στο διαδικτυακό περιοδικό euro2day, αναδημοσίευση από τους Financial Times με τίτλο «Η χαμένη ισορροπία του Καπιταλισμού» παρουσιάζονται μεταξύ άλλων και κάποια στοιχεία για την διαμόρφωση των ανισοτήτων μεταξύ των χωρών.

Η Ελλάδα φιγουράρει στην 3η θέση με ετήσιο ρυθμό αύξησης των ανισοτήτων 2.5%.

Αυτό πάει να πει ότι εκτός από αδικημένους, σε αυτή την κατάσταση υπάρχουν και ευνοούμενοι.

Με ποιους είμαστε; Με όλους; Δεν γίνεται.

Υπάρχει σχέδιο; Όχι.

Υπάρχουν διαχειριστικές προσεγγίσεις. Και μάλιστα προσεγγίσεις που διαπνέονται από ελιτισμό.

Λέμε διαρκώς ότι υπάρχει ανάγκη, που την αποδίδουμε στον κόσμο, να υπάρξει ένας πόλος μεταξύ της κομμουνιστογενούς Αριστεράς και της Δεξιάς.

Καμία τέτοια ανάγκη δεν υπάρχει.

Ο λαός έχει ανάγκες βασικές και καθημερινά προβλήματα.

Αν δεν δώσουμε λύσεις ή έστω μία πρόταση πραγματική, θα κατευθυνθεί όπου πιστεύει ότι υπάρχει φως. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Ο κομμουνισμός, ο φασισμός και άλλες ιδεολογίες έπεσαν γιατί δεν είχαν απαντήσεις (με διαφορετικούς τρόπους και για διαφορετικούς λόγους, μην παρεξηγηθώ).

Αν δεν του δώσουμε εμείς λύσεις θα κατευθυνθεί ξανά εκεί που για διαφορετικούς λόγους δεν θέλουμε να κατευθυνθεί.

Έχουμε έστω μια αφήγηση χαρτογραφημένου δρόμου;

Ώστε να αντέξει και ο ψυχισμός όσων πληρώνουν το μάρμαρο;

Να πούμε έστω ότι: Κοίτα… Σε άλλα δύο χρόνια θα γίνουν αυτά, εκείνα και τα άλλα. Μετά όμως θα γίνουν 1-2-3. Αυτή θα είναι η πορεία.

Δεν υπάρχει τίποτα.

Μαζευτήκαμε εδώ ομάδες, γκρούπες, παραγοντίσκοι και ένα μόνο Κόμμα, να πούμε ότι μας χρειάζονται.

Γιατί; Τι λόγο έχουν;

Η δεξιά έχει αφήγηση. Να σωθεί το κράτος οικονομικά (και πρέπει να σωθεί) και μετά μέσω της αγοράς έχει ο Θεός.

Ιδεαλισμός ξερός. (Ιδεαλισμός και όχι ιδεολογία. Τα έχουμε κάνει όλα ίσα και όμοια.

Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί;

Ακόμα και έτσι, πάντα λέγαμε ότι ο χώρος αυτός, εκτός της Δεξιάς, έχει τουλάχιστον πιο δημοκρατικά χαρακτηριστικά.

Φτάσαμε όμως στο σημείο να ανεχόμαστε τον αυταρχισμό σε τέτοιο βαθμό που καταντά ταύτιση με τη δεξιά.

Ο Πρωθυπουργός δεν πατάει καν στη Βουλή και το κάνει και πλακίτσα.

Οι Υπουργοί παρίστανται στον κοινοβουλευτικό έλεγχο στη χάση και στη φέξη.

Εμείς δεν μιλάμε καν για αυτά. Το να αντιδράσουμε σοβαρά είναι επιστημονική φαντασία.

Στο ζήτημα της ΕΡΤ μπήκε ένα θέμα Δημοκρατίας.

Πολύ θα ήθελα να το αναλύσω αλλά είναι για μία συζήτηση που έπρεπε τότε να κάνουμε και δεν κάναμε.

Απαιτεί άλλο χρόνο και άλλου τύπου διαδικασία.

Τι κάναμε; Το αναγάγαμε σε ζήτημα εσωτερικής συνεννόησης της κυβέρνησης.

Αυτό κατάλαβε ο κύριος Βενιζέλος;

Πριν λίγες μέρες τοποθετήθηκε ο Παπαθανασίου Πρόεδρος στα ΕΛΠΕ.

Ο εμπρηστής της ελληνικής οικονομίας όπως πολύ σωστά ειπώθηκε. Κατά συνέπεια και της κοινωνίας.

Ψελλίσαμε κάτι κουβεντούλες και άιντε… Πέρασε και αυτό…

Και περιμένουμε στα αλήθεια ο δημοκρατικός κόσμος να μας απευθυνθεί ξανά;

Το αντίθετο μπορούμε να καταφέρουμε. Να δημιουργήσουμε συντηρητικά και αυταρχικά αντανακλαστικά.

Τι περιμένουμε να κάνει κάποιος που του δείχνουμε ότι δεν υπάρχει απάντηση στον αυταρχισμό;

Κάποιοι θα μπουν και στην λογική του «ο θάνατός σου η ζωή μου». Θα επιλέξουν τον εντός ή εκτός εισαγωγικών θάνατο του άλλου.

Θα πουν: Ας είμαι εγώ λιγότερο χάλια και ας βγάλει ο καθένας άκρη μόνος του.

Με το παράδειγμα του Παπαθανασίου θα υπάρξουν απηυδισμένοι νέοι που θα πουν: Ας μου δοθεί και εμένα η όποια «ευκαιρία» και θα την αρπάξω από τα μαλλιά.

Και ας πάνε στον βρόντο όλοι. Αφού τίποτα δεν αλλάζει.

Δομούμε διαρκώς δια του παραδείγματος τον ωφελιμισμό. Αυτός θα εκφραστεί όπου και αν βρει χώρο.

Περιμένουμε μετά υπευθυνότητα από τον πολίτη; Να κόψει αποδείξεις, να μην φοροδιαφύγει; να δηλώσει τα εισοδήματά του;

Ο ωφελιμισμός που διδάσκουμε  και η υπευθυνότητα δεν πάνε μαζί.

Και έρχομαι ξανά στο ποιον και με ποιον τρόπο εκπροσωπούμε.

Εκπροσωπούμε κανέναν πλην των εαυτών μας; Κανέναν.

Δεν είναι εδώ η κοινωνία. Είναι εκεί έξω.

Εδώ μέσα είναι μία διαδικασία που κάποιοι φτιάξανε για να υπάρχει η ατζέντα στα δελτία και τις εφημερίδες ότι «κάτι γίνεται».

Δεν περιέχει όμως πολιτική.

Μπας και μπει καμία τρικλοποδιά στο συναίσθημα και συγκρατήσουμε κανέναν απ’ έξω. Να κάνουμε και εμείς την ψυχοθεραπεία μας.

Το μόνο που υπάρχει εδώ είναι ατομισμός. Όχι από όλους αλλά είναι η βάση της διαδικασίας.

Υπάρχει ατομισμός γιατί μαζευτήκαμε σήμερα εδώ ώστε να μοιραστεί αλλού η εξουσία από άτομα που λυμαίνονται το κόμμα και που πουλούσαν ιδεολογία και κατέληξαν σε θεσούλες με παχυλούς μισθούς. Για αυτό αγχώνονταν να πάει καλά το εγχείρημα.

Υπάρχει για να πουλήσουν άτομα, τις γκρούπες που δημιούργησαν και που υπάρχουν και παιδιά που τους πιστεύουν.

Υπό την νομή της όποιας εξουσίας γίνονται όλα.

Προέρχομαι από το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα από την Νεολαία του που ουδέποτε συζητήσαμε τίποτα από όλα τα παραπάνω. Ξεχάσαμε να συζητάμε.

Και ήρθα εδώ να συμμετάσχω σε κάτι που διαδραματίζεται υπό την πιο στρεβλή έννοια του όρου «πολιτική».

Αναρωτιέμαι το γιατί γίνονται έτσι τα πράγματα αλλά απάντηση πέραν του ότι η συμμετοχή μας είναι μία βοήθεια παραμονής κάποιων στην κάθε μορφής εξουσία δεν βρίσκω.

Από ότι φαίνεται και εμάς ως ΠΑΣΟΚ η εξουσία κάποιων μας ενδιαφέρει.

Δυστυχώς.

Για αυτό θέλουμε και τους όποιους «άλλους», για να δημιουργούμε μία αίσθηση ενότητας της πάλαι ποτέ εποχής.

Γιατί κατά τα άλλα δεν θα έρθει και κάτι στην κάλπη. Μην γελιόμαστε.

Μόνο το κουκί του θα φέρει ο καθένας και άμα.

Γίναμε τα τελευταία χρόνια όλοι «κάποιοι» και ενώ μας φτύνουν (ίσως όχι όλους) νομίζουμε ότι βρέχει.

Μόνος του είναι εδώ ο καθένας και το εξήγησα και πριν. Απλά είμαστε καμπόσοι μόνοι μας.

Μια παράκληση μόνο. Ας μην χρησιμοποιούμε το γνωστό «συντρόφισσες και σύντροφοι». Το καταντήσαμε κλισέ.

Σύντροφος είναι αυτός που βάζει πρώτα και πάνω από όλα το σύνολο. Μετά τον εαυτό του.

Και που πιστεύει ότι το ίδιο κάνει και αυτός στον οποίο απευθύνεται. Δεν συμβαίνει αυτό, μην γελιόμαστε.

Ήθελα να πω και άλλα πολλά.

Για την Ουκρανία  και το Υπουργείο Εξωτερικών και την Κυβέρνηση που παίρνουν θέση σε «καβγά» συμφερόντων τρίτων και αναγνωρίζει τους νεοναζί αντί να ασχολείται πραγματικά με τα συμφέροντα του εκεί ελληνισμού.

«Μαλώνουν» κάποιοι για τα συμφέροντά τους και οι μεν χρησιμοποιούν την απειλή των όπλων ενώ οι δε άλλοι τους φασίστες.

Το θύμα είναι ένας λαός που θεωρούμε μάλιστα ότι τον εκπροσωπούν νεοναζί.

Ήθελα να πω και άλλα πολλά και για το πώς φτάσαμε ως εδώ ως χώρα, για το πώς φτάσαμε εδώ ως ΠΑΣΟΚ και για τις ευθύνες όλων μας.

Δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο. Άλλωστε αυτά θα έπρεπε να τα έχουμε συζητήσει σοβαρά και συντεταγμένα εδώ και καιρό.

Και τότε δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για όλο αυτό.

Αλλά το ΠΑΣΟΚ το καταντήσαμε ένα Brand Name σκέτο και ξερό, αφυδατωμένο από τον διάλογο και αποκομμένο από τις ανάγκες του λαού.

Ήρθα εδώ για να πω αυτά και να αποχωρήσω.

Με όλο τον σεβασμό απέναντι σε όλους τους υπολοίπους ομιλητές.

Αλλά δεν θέλω να συνεχίσω να νομιμοποιώ με την παρουσία μου τη διαδικασία αυτή.

Με το όποιο ελαχιστότατο βάρος έχει αυτή.

Γιατί πρέπει να ξέρουμε και τι πραγματικά είναι ο καθένας μας (ας κατεβούμε και από κανένα καλάμι).

Δεν μπορώ ούτε και το αντέχω να ξέρω ότι συμμετέχω στην κατάργηση του χώρου πολιτικής έκφρασης του ΠΑΣΟΚ όπως το ήξερα και το έζησα τόσο καιρό. Με τα όποια προβλήματά του.

Ευχαριστώ.