Παντελής Οικονόμου : Δημόσιο χρέος: στο χέρι μας να απαλλαγούμε από το βραχνά!

Είναι γνωστό ότι, εδώ και καιρό, οι «θεσμικοί δανειστές» της Ελληνικής Δημοκρατίας αποφεύγουν να εκπληρώσουν την υποχρέωσή τους να «ελαφρύνουν» το δημόσιο χρέος μας, με διάφορα προσχήματα. Στην πραγματικότητα, αξιώνοντας,  ως προϋποθέσεις, την απεμπόληση του νόμιμου δικαιώματος μας να εξετάσουμε μήπως μέρος του χρέους μας έχει καταλογιστεί κακώς και την επιμήκυνση της, μέσω «τρόικας», εποπτείας στα δημόσια οικονομικά μας, με «δόλωμα» ένα νέο δάνειο αμελητέου ύψους.

Κατ‘ αρχήν, οι αξιώσεις αυτές είναι έξω από κάθε πλαίσιο ηθικής, λογικής και νομιμότητας. Παρατείνουν μια σκοτεινή περίοδο που οδήγησε τόσο τα ελληνικά, όσο και τα ευρωπαϊκά, πράγματα στο «μη παρέκει». Είναι ένα ακόμα πλήγμα στη δημοκρατική τάξη που αμφισβητείται πια ανοιχτά σε όλη την ήπειρό μας. Υπονομεύουν και τα ελληνικά και τα, καλώς νοούμενα, ευρωπαϊκά συμφέροντα. Τέλος, δεν μπορούν να επιβληθούν, με τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων. Για όλους αυτούς τους λόγους, πρέπει να απορριφθούν αμέσως.


Πιο συγκεκριμένα σε ότι αφορά τον συσχετισμό των δυνάμεων: έχουμε ήδη «επιστρέψει στις αγορές», άρα δεν έχουμε ανάγκη άλλου δανείου, από τη «τρόικα». Δεύτερον, τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν ήδη αποφασίσει ο έλεγχος των δημοσιονομικών να ασκείται με ενιαίους κανόνες για όλους, άρα και για την Ελλάδα. Τρίτον, είναι κοινή παραδοχή ότι τα μνημόνια δεν αποσκοπούν στην αντιμετώπιση της ανεργίας που είναι το μεγάλο πρόβλημά μας σήμερα, άρα είναι πια μια λάθος συνταγή με αρνητικές παρενέργειες. Τέταρτον, ακόμα περισσότερες δημοκρατικές εκπτώσεις στα ευρωπαϊκά πράγματα στην εποχή μας θα ήταν αδιανόητες. Η άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και η προσφυγή σε δικαιοδοτικούς μηχανισμούς για την επίλυση διαφορών είναι μη διαπραγματεύσιμα δημοκρατικά κεκτημένα, άρα και καθ όσον αφορά την εξέταση της δομής του δημόσιου χρέους μας.

Εξάλλου, είναι κοινό μυστικό ότι η διεκδίκηση των οφειλών προς την Ελλάδα προκαλεί τη δυσφορία κύκλων του γερμανικού κατεστημένου. Κύκλων που δεν έχουν καταφέρει να πείσουν για τη δημοκρατική τους ευαισθησία, πριν απ όλα. Το μήνυμα στους κύκλους αυτούς πρέπει να είναι όσο πιο καθαρό γίνεται: η νόμιμη αυτή ελληνική διεκδίκηση είναι απαράγραπτη και, συνεπώς, οποιαδήποτε απόπειρα να ενταχθεί στο πλαίσιο διαπραγματεύσεων για άλλα θέματα, ώστε δια του συμψηφισμού να μη διεξαχθεί, απλώς… «δε γίνεται»!

Βέβαια, αυτό το πλαίσιο πολιτικής για την ελάφρυνση του χρέους συμπληρώνεται με προϋποθέσεις ζωτικής σημασίας. Ένα Δικό μας Σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής αποκατάστασης και ανάπτυξης. Μια δέσμη από φιλολαϊκές τομές στη Δημόσια Διοίκηση, στις εργασιακές σχέσεις, στη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, στην απονομή της Δικαιοσύνης και στη φορολογία. Ηγεσία με το ανάστημα να αντιμετωπίζει εξωτερικές πιέσεις. Κόμματα ικανά να συναινούν, εφόσον οι θέσεις τους συγκλίνουν. Εάν προχωρήσουμε έτσι, ποιος άραγε, εντός και εκτός Ελλάδας,  θα συνέχιζε να αμφισβητεί τη βιωσιμότητα του χρέους; Νομίζω κανείς. Όλα αυτά… είναι στο χέρι μας!