Κώστας Μαμέλης : ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ

Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο, λέξεις χωρίς σημασία, στην αλλοιωμένη πολιτική γεωγραφία μας.
Το ΠΑΣΟΚ της συγκυβέρνησης ελάχιστα διατηρεί από τις αρχές και την παράδοση  της πάλαι ποτέ μεγάλης σοσιαλιστικής παράταξης.

Μέσα στη μέγγενη ενός  ευανάγνωστου κυβερνητισμού - ορισμένοι τον βαφτίζουν «αναγκαστικό» – χάνεται και παλινωδεί, αλλά όσα
ενεργούνται με τη σύμπραξή του παράγουν μη αναστρέψιμα, αρνητικά, κοινωνικά αποτελέσματα.
Το ΠΑΣΟΚ  κατέληξε μικρό μόρφωμα,  σκιά του παλιού εαυτού του, χωρίς μάλιστα να έχει απορρίψει τα όσα αρνητικά της πορείας του.

Κλειστές διαπροσωπικές ομάδες, ατελείς και φοβικοί διάλογοι, αδυναμία τήρησης των θεσμών του, συκοφάντηση της ιστορίας του.

Ήδη εξαντλούνται οι ανθρώπινοι πόροι του, στο στελεχιακό και στο εκλογικό επίπεδο. Αναλίσκεται σε μάχες οπισθοφυλακής.  Αναζητά από μηχανής θεούς σε αλλαγές ονομάτων, συμβόλων, εσωτερικών αναδιανομών, ενώ το πρόβλημά του είναι πρόβλημα πολιτικής, γραμμής, στόχων, μέσων.


Έχασε  οριστικά (;)  την ευκαιρία να ηγηθεί  της εξόδου της χώρας από την κρίση με προοδευτικό πρόσημο. Και είναι υπαρκτός ο ύστατος φόβος. Ante portas η πλήρης έκπτωσή του.

Ταυτόχρονα η Ν.Δ. μετέτρεψε τον κοινωνικό φιλελευθερισμό   και τη μεταρρυθμιστική της δυναμική σε άκριτη υποστήριξη μιας νεοφιλελεύθερης «εξόδου από την κρίση», με στρεβλώσεις που  βαφτίζει «μονόδρομο» και,  με  ιδιότυπο θεσμικό αυταρχισμό, επιμένει στον αποτυχημένο δρόμο που  επέβαλαν οι πιστωτές.

Το αδιέξοδο της χώρας διαπιστώνεται και στον «αυτάρεσκο» ΣΥΡΙΖΑ, που μπερδεύει την συντεχνιακή λογική με την στρατηγική του, τον ακτιβισμό και τον ριζοσπαστισμό  με την κοινωνική δεκτικότητα και την πολιτική ωρίμανση. Αυτοανακηρύσσεται σε αυτόματο μετατροπέα  της δύσκολης κοινωνικής πραγματικότητας σε ροζ ουτοπία.



Σε τέτοια ανίατη  πολιτική κατάσταση είναι σχεδόν αδύνατη μια νέα πολιτική παραγωγή στο σοσιαλιστικό χώρο. Κυρίως όταν η αλήθεια είναι αδυσώπητη, η πολιτική ασκείται   χωρίς πολιτικό υποκείμενο, ωραιοποιούνται οι διεθνείς συσχετισμοί, τα κριτήρια είναι προσωπικά, οι συνειδήσεις  παράταξης  νοθεύονται.



Ο χώρος ΠΑΣΟΚ έχει δύο επιλογές. Η εύκολη. Εσωκομματικές και διαπροσωπικές ζυμώσεις και διευθετήσεις, κατανομές ρόλων. Τα ιδεολογικά, ψυχολογικά όρια των πρωταγωνιστών είναι ανιχνεύσιμα, το πλαίσιο  προσδιορίσιμο, αρκούντως αποδοτικό για τους «παίκτες» που γνωρίζουν ο ένας τη «γλώσσα» του άλλου.



Στην άλλη, τη δύσκολη, που αφορά την ενότητα «βάθους» την συμπόρευση γραμμής, τους ανέστιους του 35% που απέχουν από το ΠΑΣΟΚ, θρυμματισμένοι και σκόρπιοι στον εκλογικό ορίζοντα, το πλαίσιο είναι περίπλοκο, προϋποθέτει σοβαρότητα στο πολιτικό σχέδιο και στο νέο ηγετικό πολιτικό προσωπικό. Αυτό είναι το στοίχημα. Το 35% του εκλογικού σώματος περιμένει να συνομιλήσει, να πεισθεί, να κερδηθεί.