Ν. ΝΟΜΙΚΟΥ: Ο Β. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι ένας άνθρωπος με πολλές και μεγάλες εμμονές και ισχυρό σύνδρομο καταδίωξης. Τα δύο αυτά στοιχεία καθοδηγούν την καθημερινή του στάση και τις επιλογές του.

Ένα από τα σύνδρομα που τον καταδιώκουν λέγεται «δημοψήφισμα». Όταν ακούει τη λέξη κάτι παθαίνει. Αναστατώνεται, αισθάνεται ανασφαλής, γίνεται επιθετικός, γενικά θέλει να εξαφανίσει όχι μόνο τη λέξη αλλά και την ίδια την έννοια. Κι αν είχε τη δυνατότητα θα απάλειφε και τη σχετική διάταξη του Συντάγματος που επιτρέπει τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων.

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι μιλώντας στη Βουλή για τη συνέντευξη Τσίπρα στο Star, εξαπέλυσε επίθεση εναντίον του πρωθυπουργού επειδή μίλησε για δημοψήφισμα, να θέσει, δηλαδή, υπόψη του ελληνικού λαού και να ζητήσει την έγκρισή του για τη συμφωνία στην οποία θα καταλήξει με τους εταίρους.

Εξεταστέα είναι, βέβαια και η αλλαγή στάσης του κ. Τσίπρα, ο οποίος είπε στη συνέντευξή του ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε την κρίση του ελληνικού λαού, την οποία ο ίδιος φοβήθηκε το 2011. Το θέμα μας, όμως, είναι η στάση του Β. Βενιζέλου.

Δεν έχει ξανασυμβεί αρχηγός δημοκρατικού κόμματος να καταφέρεται κατά των δημοψηφισμάτων, ως να ήταν αρχηγός τους πιο δεξιού και αντιδημοκρατικού κόμματος. Κι όμως, αυτό συμβαίνει. Και αντιφάσκει προς όσα υποστήριζε ο κ. Βενιζέλος όταν καθιερωνόταν, μέσω Συντάγματος, ο θεσμός του δημοψηφίσματος.

Αλλά γιατί έχει αυτή τη στάση ο σημερινός Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απέναντι στα δημοψηφίσματα;

Η στάση του μπορεί να εξηγηθεί μόνο μέσα από όσα έκανε το Νοέμβριο του 2011, όταν αποσταθεροποίησε την κυβέρνηση του 44% , του κόμματος του οποίου ηγείται σήμερα, οδηγώντας σε πτώση την κυβέρνηση και τον εκλεγμένο πρωθυπουργό. Είναι ΣΤΙΓΜΑ για τον Βαγγέλη Βενιζέλο, η στάση του αυτή, ανάλογη της αποστασίας του Κων/νου Μητσοτάκη. Και οι δύο, με τις ενέργειές τους, οδήγησαν σε πτώση εκλεγμένες κυβερνήσεις της δημοκρατικής παράταξης, που του έχει καταλογιστεί ιστορικά και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Με δεδομένο ότι ο κ. Βενιζέλος ενδιαφέρεται σφόδρα, ίσως περισσότερο απ΄ οτιδήποτε άλλο, για την υστεροφημία του, προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του τη βαριά κατηγορία. Δύσκολο, πολύ δύσκολο έως αδύνατο.

Ο κ. Βενιζέλος μετείχε στην περίφημη σύσκεψη των Καννών, μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου, όπου συζητήθηκε το θέμα του δημοψηφίσματος. Ο τότε αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης, είχε μιλήσει στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ και χαρακτήρισε «λύτρωση» το δημοψήφισμα, συμφωνώντας με τη διεξαγωγή του.

Αμέσως μετά τη σύσκεψη προέβη σε δήλωση στήριξης του δημοψηφίσματος. Τα ξημερώματα, φθάνοντας στην Αθήνα, προβαίνει σε άλλη δήλωση, χωρίς να συνεννοηθεί προηγουμένως με τον πρωθυπουργό, με τον οποίο συνταξίδευε, αλλάζοντας τη στάση του και τασσόμενος εναντίον του δημοψηφίσματος. Είχε καταφέρει μια πισώπλατη μαχαιριά στον πρωθυπουργό του 44% και την κυβέρνηση της οποίας ήταν αντιπρ

όεδρος.

Γιατί η αλλαγή στάσης; Έχει γραφεί και δεν έχει διαψευστεί από τον κ. Βενιζέλο, ότι αμέσως μετά τη σύσκεψη των Καννών, δέχθηκε τηλεφώνημα από τον τότε Πρόεδρο της Κομισιόν, Μπαρόζο, την ώρα που ο τότε Πρόεδρος του eurogroup, Γιούνκερ, τηλεφωνούσε στον Αντώνη Σαμαρά. Αμφότεροι πείσθηκαν, έναντι ανταλλαγμάτων, ο μεν πρώτος να αποσταθεροποιήσει, αρχικά και να ρίξει την κυβέρνηση στη συνέχεια και ο δεύτερος να συμμετέχει σε διακομματική κυβέρνηση (Παπαδήμου) με ικανοποίηση του αιτήματός του για πρόωρες εκλογές, οι οποίες θα προκαλούνταν με πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου την οποία θα προκαλούσε ο αντιπρόεδρός της.

Η εξέλιξη των πραγμάτων θα ήταν διαφορετική αν ο κ. Βενιζέλος τηρούσε την αρχική του στάση για το δημοψήφισμα και η κυβέρνηση Παπανδρέου διατηρούσε τη συνοχή της, η οποία είχε αρχίσει να διαταράσσεται νωρίτερα, από τη συνεχή υπονόμευση που δεχόταν από την ευρύτερη «ομάδα Βενιζέλου».

Χωρίς υπονόμευση η κυβέρνηση, θα μπορούσε να είχε «περάσει» τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και να το είχε κερδίσει, αλλά κάτι τέτοιο θα κρατούσε τον Β. Βενιζέλο σε θέση δεύτερου (ίσως και τρίτου και τέταρτου) ματαιώνοντας τη μεγάλη φιλοδοξία του να αναδειχτεί σε «ηγέτη της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης», όπως είχε δηλώσει μετά τον φραπέ που δέχθηκε κατάμουτρα από τον Ρέλλο το 2007, στο πεζοδρόμιο της Χαρ. Τρικούπη.

Αυτό το σύνδρομο καταδιώκει τον Β. Βενιζέλο και γι αυτό εξανίσταται κάθε φορά που τίθεται θέμα δημοψηφίσματος και προσπαθεί να εμφανίσει ως καταστροφή της χώρας κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Αν το αποδεχτεί τώρα θα είναι σαν να αυτοακυρώνεται για τη στάση που τήρησε το 2011. Και καθώς είναι υπό αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ, δεν θα έχει και πολύ χρόνο στη διάθεσή του να διασφαλίσει την υστεροφημία του. Και γιαυτό «έμπλεξε» το δημοψήφισμα Παπανδρέου με αυτό που ανήγγειλε ο Τσίπρας, προκειμένου να δυσφημίσει και τα δύο και να συμβάλει στη ματαίωση κάθε πιθανότητας διεξαγωγής δημοψηφίσματος από τον Τσίπρα, επικαλούμενος τις αντιδράσεις των εταίρων, όπως έκανε και το 2011.

Αλλά, αν οι πολιτικές δυνάμεις εμφανιστούν ενωμένες ή αν είχαν εμφανιστεί ενωμένες το 2011, οι εταίροι δεν θα είχαν καμία δυνατότητα επιβολής των θέσεών τους. Γνώριζαν, όμως, ότι θα μπορούσαν να έχουν με το μέρος τους κάποιες από τις πολιτικές δυνάμεις (Βενιζέλος, Σαμαράς και Τσίπρας για άλλους λόγους) ώστε να ακυρώσουν μια καθαρά ελληνική διέξοδο από τα προβλήματα. Και τώρα, αν όλα τα κόμματα συμφωνήσουν στο δημοψήφισμα, οι εταίροι δεν θα μπορέσουν να το ακυρώσουν. Γι αυτό στηρίζονται σε εφεκτικούς πολιτικούς της Ελλάδας, τους οποίους, δυστυχώς, βρίσκουν να τους υπηρετούν.

Η ιστορiα, Eτσι κι αλλιΩς, εΙναι αμεΙλικτη και χρεΩνει ή πιστΩνει τους πΑντες, αργΑ ή γρΗγορα ανΑλογα με την προσφορΑ τους ή τη ζημιΑ που προκΑλεσαν. Στην ιστορΙα της δημοκρατικΗς παρΑταξης Εχει καταγραφεΙ «βενιζελικΗ» (του ΕλευθερΙου) παρΑδοση και «παπανδρεϊκΗ» παρΑδοση, ανεξαρτΗτως ονΟματος. ΜοιΑζει αδΥνατο να δημιουργηθεΙ και να καταγραφεΙ «βαγγελοβενιζελικΗΗ» παρΑδοση.: