Νιώθω την ανάγκη να δηλώσω πως είμαι μαζί σου στην περιπέτεια που περνάς και δεν σου αξίζει.
Η περίπτωσή σου μου έφερε στο μυαλό τα λόγια του Γκράμσι για τους αδιάφορους:
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι
παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Εσύ έκανες το χρέος σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο , αλλά βλέπεις το σύστημα σε συντρίβει αξιοποιώντας το βαρύ και αδρανές υλικό της λαϊκής μάζας . Η μοίρα σου είναι η μοίρα όλων των ανθρώπων που σε πείσμα των καιρών, σε μια εποχή έκπτωσης αξιών και εκμαυλισμού συνειδήσεων επιμένουν να φυλάττουν Θερμοπύλες.
Κάτι παραπλήσιο αντιμετώπισα και εγώ επιστρέφοντας στην υπηρεσία μου ,από την οποία έφυγα παραιτούμενη από τη θέση του Περιφερειακού Διευθυντή ΟΑΕΔ Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας προκειμένου να «υπηρετήσω» στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και ενώ υπάρχει νόμος που ορίζει ότι αν δεν επανεκλεγείς επιστρέφεις στην Υπηρεσία και στη θέση από την οποία παραιτήθηκες ,με υποβίβασαν στη θέση απλού υπαλλήλου , ούτε καν τμηματάρχη ,θέση που κατείχα από το 1997 , με τοποθέτησαν εκεί από όπου ξεκίνησα το 1984, παρά το γεγονός ότι είμαι κάτοχος δύο πτυχίων και ενός μεταπτυχιακού και έχω 120 μόρια (αξιολόγηση με το νόμο Ραγκούση) διαφορά από τον νυν Περιφερειακό Διευθυντή .
Αγαπητέ Μιχάλη θέλω να νιώθεις ότι είμαστε δίπλα σου και είμαστε πολλοί.
Σε στηρίζουμε , μη διστάσεις να μας πεις με ποιο τρόπο μπορούμε να σε βοηθήσουμε αποτελεσματικά .
Με εκτίμηση και αγάπη
Βούλα Τεκτονίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου