Αν και όχι ιδιαίτερα θιασώτης των «ιστορικών» επετείων, πιστεύω ότι όταν νοιαζόμαστε να διαμορφώσουμε το μέλλον δεν μπορούμε να μην χρησιμοποιήσουμε διδάγματα, αξίες, ιδέες, πολιτικές και από το παρελθόν. Γιʼ αυτό η αναφορά μου στην ιστορική 3η Σεπτέμβρη, ημέρα ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ πριν 40 χρόνια, θεωρώ ότι μπορεί να συμβάλλει στη δημιουργία κάποιων "υλικών" που είναι απαραίτητα για τη σύζευξη και δημιουργία ενός οράματος για το αύριο , το οποίο σήμερα είναι ζητούμενο για τη χώρα.
Στην περιδίνηση της πραγματικότητας που ζούμε, στον καταιγισμό πληροφόρησης και παραπληροφόρησης, το θέμα ΠΑΣΟΚ και ο ρόλος του, παραμένει από τα κυρίαρχα. Ξεκινώντας σε συνθήκες πρωτόγνωρες μετά την πτώση της χούντας , δημιουργήθηκε ως επαναστατικός για τα δεδομένα της εποχής φορέας . Εξέφρασε τις αγωνίες του μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας που η δεξιά άρχουσα τάξη το θεωρούσε μέχρι τότε ανάξιο να εκφραστεί και το είχε στο περιθώριο. Ο αγρότης, ο εργαζόμενος, ο επαγγελματίας, ο νέος , δεν μπορούσαν και δεν άρμοζε να ακουστούν, πολύ περισσότερο να αποφασίσουν για την τύχη τους. Μεγάλα κοινωνικά στρώματα το ΠΑΣΟΚ τα κατέστησε συμμέτοχα στις αποφάσεις, με μια σειρά από ριζοσπαστικές οργανωτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες. Όσο γινόταν αυτά, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν για την Δεξιά ο "δημαγωγός" και για την Αριστερά ο «λαϊκιστής».
Η αναδιανομή του πλούτου, η βελτίωση της ποιότητας ζωής του πολίτη , η κατοχύρωση της ελεύθερης έκφρασης, ο εκδημοκρατισμός στον Στρατό και την Αστυνομία σώματα μέχρι τότε προορισμένα για λίγους και πολιτικά εκλεκτούς, οι προοδευτικές πρωτοβουλίες στην τοπική Αυτοδιοίκηση, το Εθνικό Σύστημα Υγείας του Γεννηματά, οι θεσμοί πρόνοιας για τους αδύναμους,η κατάργηση των αναχρονιστικών θεσμών του οικογενειακού δικαίου, η ισότητα των φύλων, ο ελεύθερος συνδικαλισμός, το ΑΣΕΠ για τους διορισμούς στο δημόσιο, η ανάδειξη του πολιτισμού μας με τη συμβολή της Μελίνας Μερκούρη, η πολυδιάσταστη εξωτερική πολιτική και ο απεγκλωβισμός από την κυριαρχία των «προστάτιδων δυτικών δυνάμεων», οι παγκόσμιας εμβέλειας πρωτοβουλίες του Ανδρέα για την Ειρήνη μαζί με άλλους Ηγέτες είναι κάποια από τα στοιχεία της μεγάλης Αλλαγής που έφερε το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Αλλαγές οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση αργότερα θεωρήθηκαν αυτονόητες χωρίς όμως να είναι , ή ακόμη λοιδωρήθηκαν, ξεχάστηκαν και αμαυρώθηκαν.
Γιατί το σπάσιμο των στεγανών Δεξιάς-Αριστεράς, όχι μόνο δεν βόλευε πολιτικά αυτές τις παρατάξεις, αλλά περισσότερο και όσα συμφέροντα μέχρι τότε κυριαρχούσαν με τις παλιές παραδοχές. Δημιουργήθηκε μια νέα μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, που υπερέβη τα προδικτατορικά στερεότυπα και δημιουργούσε νέους προοδευτικούς σχεδιασμούς με κοινωνική συμμετοχή.
Δυστυχώς η παραπάνω ανάγνωση της πραγματικότητας όχι απλώς επισκιάστηκε από λάθη, παραλείψεις και στρεβλώσεις αλλά και προσωπικές συμπεριφορές στελεχών του που μοιραία αναπτύχθηκαν στα πολλά χρόνια της πορείας του, αλλά κατά διαστήματα και πολύ συνειδητά διαστρεβλωνόταν όπως και σήμερα η μεγάλη του συνεισφορά, για λόγους νομής της εξουσίας.
Το ʽ89 η συγκυβέρνηση Μητσοτάκη με τον ενιαίο τότε Συνασπισμό οδήγησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, το 2004 η κυβέρνηση Καραμανλή υποσχόταν επανίδρυση του κράτους και νοικοκύρεμα, για να εγκαθιδρύσει τα χιλιάδες στέιτζ, να καταργήσει με τη συνέντευξη τον ΑΣΕΠ, να φουλάρει το Δημόσιο και κυρίως να εκτροχιάσει μέσα σε πέντε χρόνια το δημόσιο χρέος και έλλειμμα σε δυσθεώρητα ύψη και να φθάσουμε στο χείλος της χρεωκοπίας, όταν ο υπουργός Οικονομικών διαβεβαίωνε ότι η οικονομία μας είναι θωρακισμένη. Με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στα Μνημόνια, ως τελευταία και μοναδική λύση για την αποφυγή μιας χρεωκοπίας την οποία κλήθηκε και πάλι μόνο του το ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπίσει γνωρίζοντας το τεράστιο πολιτικό κόστος που αναλαμβάνει, όταν ο κ. Σαμαράς υποσχόταν μαγικές λύσεις για τον μηδενισμό του ελλείμματος σε ένα χρόνο και ο ΣΥΡΙΖΑ με όχημα τους «αγανακτισμένους» έχτιζε προκυβερνητικό προφίλ. Για όλους ήταν και είναι στόχος και υπαίτιο το ΠΑΣΟΚ. Αυτό λένε ακόμη και σήμερα, στην προσπάθεια να διαλύσουν τον μοναδικό φορέα στο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Σήμερα μέσα στο άκρως ρευστό πολιτικό πεδίο, η ανάγκη να υπάρξει και να εκφρασθεί δυνατά ο χώρος αυτός δημιουργεί μεγάλους κραδασμούς, έντονες αμφισβητήσεις, ανακολουθίες, έλλειψη τακτικής και κυρίως στρατηγικής. Αυτό όμως σε κανέναν από αυτούς που για τους δικούς του λόγους ήταν πάντα απέναντι σε κάθε προοδευτική αλλαγή, δεν δίνει το δικαίωμα να ταυτίζει το ΠΑΣΟΚ με την παρακμή της χώρας, ακόμη και επενδεδυμένα σε δήθεν αγωνία για τα εσωτερικά του. Γιατί η πραγματικότητα που εντέχνως ξεχνάνε και συσκοτίζουν είναι διαφορετική.
Οι τελευταίες εκλογές για την Ευρωβουλή αλλά και για την τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως αυτό που προσλαμβάνουμε πολλοί απο εμάς , αποδεικνύει ότι η κοινωνία δεν εμπιστεύεται ούτε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις , αλλά απαιτεί να αναπτυχθεί εκείνος ο χώρος που θα εκφράσει τις ανησυχίες για την προοδευτική διέξοδο, που δεν θα μας βγάλει απλώς απο τα μνημόνια, αλλά θα δημιουργήσει τις προυποθέσεις για να μην ξαναφτάσουμε εδώ. Θα δημιουργήσει το ζητούμενο όραμα. Και η πορεία αυτή περνάει μέσα από ξεκάθαρες πολιτικές, από ιδέες και πρόσωπα. Μέσα και απο το ΠΑΣΟΚ. Το χρωστάμε στην κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου