ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ

                                                                                                                                                                                                                         του  Σταύρου Στραβόλαιμου

Όταν οι νοικοκυραίοι της Δεξιάς, γίνανε επί τέλους κυβέρνηση το 2004, άρχισε χωρίς υπερβολή ο «χορός των κολασμένων». Πέσανε με τα μούτρα στο μεγάλο φαγοπότι, βούτηξαν την εξουσία στα χέρια τους, τη σφιχταγκάλιασαν, την έπνιξαν στα χάδια και τα φιλιά και ρουφάγανε το μέλι της με πάθος και περισσή απληστία.

Δεν καταλάβαιναν τίποτα, δεν άκουγαν τίποτα, παρά μόνο τη φωνή τους, δεν έβλεπαν κανέναν, παρά μόνο τον ίσκιο τους το πρωί και αισθάνονταν τεράστιοι.

Ζαλισμένοι από τα τερτίπια της πρόσκαιρης και ευκαιριακής εξουσίας τους, λειτούργησαν ως εξουσιαστές ηγεμόνες και όχι ως εκλεγμένοι ηγέτες του τόπου, βουλιάζοντας καθημερινά μέσα σε ένα βούρκο απίθανων οικονομικών σκανδάλων, διαπλοκής και διαφθοράς, η κακοσμία των οποίων διαπέρασε οριζόντια και κάθετα τον κοινωνικό μας σχηματισμό.

Μέχρι και μακρυχέρηδες στα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων, έγιναν οι αθεόφοβοι με τα δομημένα ομόλογα!

Αν αυτά που συνέβησαν επί των νεοδημοκρατών τους ημερών, συνέβαιναν επί κυβερνήσεων των τότε αντιπάλων τους, θα είχαν ξεσηκώσει τον τόπο από τα ουρλιαχτά, τις φωνές και τις αντάρες και θα ζητούσαν να σηκωθούν και οι πέτρες να τις συντρίψουν.

Οι ίδιοι όμως, μέχρι τέλους που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν υπό το βάρος των αμαρτιών τους, συνέχιζαν να το «παίζουν μωρές παρθένες», που δεν γνώριζαν τίποτα για το φόνο. «Τις σκανδαλολογίες ακούτε; Αυτοί μας ζηλεύουν και μας συκοφαντούν αδίκως. Εμείς είμαστε σοβαροί άνθρωποι και έχουμε χέρια πεντακάθαρα. Είμαστε της μηδενικής ανοχής, της σεμνότητας και της ταπεινότητας. Είμαστε άσπιλοι και αμόλυντοι», συνεχώς επαναλάμβαναν.

Ήρθε λοιπόν το μοιραίο. Κατέστησαν τη χώρα ρακένδυτη, τρικλίζουσα, αναξιοπαθούσα, επαίτη της Ευρώπης, αφού οι αγορές έκλεισαν οριστικά και αμετάκλητα για τη χώρα εξ αιτίας της αναξιοπιστίας στην οποία την οδήγησαν και η μόνη λύση ήταν το μνημόνιο για να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία.

Τα σημερινά παρακάλια και οι αρχικοί τσαμπουκάδες της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προς τους εταίρους μας, αποδεικνύουν περίτρανα ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν υπήρξε άλλη λύση εκτός του μηχανισμού στήριξης στον οποίο όλοι οι πρωθυπουργοί μετά τον Παπανδρέου προσέτρεξαν. 
Ποτέ δεν υπήρξαν Κινέζοι, Ρώσοι, Άραβες, Σώρρας και Τράπεζες Ανατολής που προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν. Απόδειξη τρανή, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Κύπρος και παραλίγο η Ιταλία. Όλες τους στην Ευρώπη προσέτρεξαν, όλες αυτές οι χώρες χρήση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, που δημιουργήθηκε εξ υπαρχής με τις άοκνες προσπάθειες Παπανδρέου, επεδίωξαν για να σώσουν τις οικονομίες τους.

Κι όμως το σάπιο διαπλεκόμενο πολιτικό και οικονομικό σύστημα επέρριψε όλες τις ευθύνες για τα μνημόνια στον πυροσβέστη και όχι στους εμπρηστές, καθιστώντας τον καταδιωκόμενο, καθυβριζόμενο και αποδιοπομπαίο τράγο. 

Ποιον, τον άνθρωπο που θυσίασε τα πάντα πολίτικά και προσωπικά, για να μην χρεοκοπήσει η πατρίδα του. Αυτοί είμαστε, τέτοιοι ηγέτες μας ταιριάζουν, ψεύτες, πολιτικάντηδες και αερολόγοι τυχοδιώκτες. 

Ελλάς το μεγαλείο σου.